Prestafélagsritið - 01.01.1933, Blaðsíða 130
prestaféiagsritið. Undirbúningui' fermingar.
123
dómfræðsla veí rækt i þeim báðum. Þegar börnin koma
til spurninga, hafa þau ýmist lesið biblíusögur Klaveness
°Óa Barnabiblíuna, auk all-margra sálma. Við fermingar-
Undirbúninginn geng ég út frá því, að þau hafi þá þekk-
mgu á sögulegum uppruna kristninnar, sem af þessum
bókum fæst, auk skýringar kennarans. — 1 spurninga-
iiöiana hal'a börnin með sér Nýja-testamenti eða Biblíu,
sálmabók, óskrifaða stílabók og blýant. Flestar kenslu-
stimdirnar byrjuðu og enduðu með söng og völdu börn-
111 stundum sálmana sjálf. Að loknu samtalinu um náms-
efnið fór fram sameiginleg bænagerð, eins og víðast hvar
uiun vera venja. í fyrstu kenslustundunum æfðu börnin
Slg
í því að finna ákveðna ritningarstaði í N.-t. og lesa
ur venjulegum skammstöfunum í tilvitnunum. Jafnframt
lJví var rif jaður upp ýmislegur fróðleikur um ritin og höf-
l,uda þeirra. — Að svo búnn var tekið til við námsefnið
sJalft, 0g reyndi ég að skipa því þannig niður á kenslu-
stundir, að alt væri í sem glegstu og rökréttustu sam-
tiengi. Um það tel ég óþarfa að fjölyrða, enda mun liver
t?mðari kjósa að fara þar sinar eigin leiðir. En til þess að
Sefa hugmynd um undirbúning og tilhögun námsins í
n’erri kenslustund, kýs ég helzt að taka tvær kenslu-
stundir sem dæmi.
t hinni fyrri er umtalsefnið: Guðsríki. — Börnunum
hefir ekkert verið sett fyrir, nema tvær ritningargreinar,
álai'k. 1,15 0g Lúk. 17, 20—21. Titvitnanirnar skrifa þau
minnis í bækurnar sínar og auk þeirra eftirfarandi
spurningar: 1. Hvaða dæmisögur sagði Jesús um guðs-
r*ki? 2. Hvar er guðsríkið? 3. Af hverju likir Jesús guðs-
. * við frækoi'nið? 4. Var húsbóndi víngarðsmannanna
‘vttlátm- eða ranglátur? — Þegar heim var komið, hafa
°rnin tekið biblíusögurnar sínar og rif jað upp allar þær
^misögur, sem þau vissu til, að fjölluðu um guðsríki,
°g skrifað fyrh'sagnir þeiri'a hjá sér, og sömuleiðis svörin
' ‘ð hinum spurningunum. Svarið við 2. spurningunni sýn-
11 ’ hvort þau hafa flett upp ritningargreininni Lúk. 17,