Prestafélagsritið - 01.01.1933, Page 105
PrcstafélagsritiÖ.
KIRKJAN OG VORIR TÍMAR.
Erindi flutt í Reykholtskirkju á aðalfundi Prestafélags-
ins 1933. Eftir Ásmund Guðmundsson háskóiakennara.
Hvergi finn ég betur en hér á bernskustöðvum mín-
um vald tímans. Hendingar eftir nýlátið skáld koma í
hugann aftur og aftur:
„Dúnmjúkt lífsins dægur falla
dropum lík, í rakan svörð,
— árin seitla, eins og lindir
aldir streyma, líkt og fljót,
— eilífðin sem úthaf bíður,
allra tima stefnumót“.
Fjöldi þeirra, sem ég þekti barn eru liorfnir liéðan,
fermingarbörnin, sem ég lék mér með fyrir þriðjungi
aldar, fylla skarðið og ný kynslóð er risin. Mér virðist
lífið vera eins og tré, sem breiðir lim sitt út í tímann,
sumar greinar þess lirörna, aðrar ná fullum þroska og
enn aðrar bætast við. Og undrabreyting er orðin á bæj-
unum sjálfum frá því er ég var barn, meiri en nokkur af
oss gat þá gjört sér i liugarlund. Nýir tímar eru gengnir í
garð. Hér heima er jafnvel svo mörgu breytt, að ég þelcki
mig varla. Þó er það eitt, sem er hið sama í mínum aug-
um og fyr, kirkjan. Út frá þessu vel ég mér nú umræðu-
efni. Ég ælla að tala um kirkjuna og vora tíma.
I.
Eitt af skýrustu einkennum vorra tima er það, hversu