Prestafélagsritið - 01.01.1933, Side 67
Prestafélagsritið.
Snjóköggullinn.
61
»Já, en viljiÖ þér ekki skrifa það sjálfur“, sagði hann
^iðjandi, „ég vil helzt hafa nafn yðar með eigin hendi“.
Hönd mín titraði er ég ritaði nafn mitt og ég tók eft-
lr nokkrum nöfnum, sem ég þekti, en tvö eða þrjú þeirra
hafði verið strikað yfir.
Geðblær jólanna eða sú angurblíða, sem hugsunin um
móður mína vakti, var nú vikin burt, og ég var að ná
attur valdi yfir tilfinningum mínum.
»Hvað ætlið þér nú að biðja um“, spurði ég dálitið ögr-
andi.
»Um það, að þér megið verða guðrækinn kristinn
maður“, svaraði hann glaður i bragði.
»Þvi getið þér gjarnan slept, sagði ég, því ég er ákveð-
11111 í þvi að verða það ekki, — og ég hefi séð nóg af
þvi tæi“.
Hann vissi hvað við átti, og fór þvi ekki að stæla við
nilg, en sagði í þess stað: „Eg er nú samt mjög ánægður
>'Hr því að hafa fengið nafn yðar“. Hann tók litlu bókina,
þakkaði mér fyrir og sagði: „Ég er nú viss um að bæn
111111 verður veitt“. Og svo kvaddi hann mig með handa-
handi, óskaði mér gleðilegra jóla og fór.
" — Næsta skifti sem hann kom, var það ég sem bað
hann að koma með mér inn í skrifstofuna mína. En þá
' ar hann búinn að heyra, hvað það var, sem ég hlakkaði
hl að segja honum. Frá því við höfðum talast síðast
hafði ég helgað Jesú Kristi hjarta mitt. Við krupum
a kné og þökkuðum Guði sameiginlega. Hann opnaði
htiu vasabókina sína og hann strikaði yfir nafn mitt í
J'afnalistanum, og mælti með tárvotum augum: „Enn
hefir bæn min verið veitt“.
^lt þetta sagði Sajdorth mér einn hlýjan sumardag.
»Þekkið þér manninn þarna með hvíta hattinn?“ spurði
lann nú. Hann benti á mann nokkurn þrekinn, með
'vitan hatt á höfði og í hvítum buxum, sem var að leika
»golf“.