Prestafélagsritið - 01.01.1933, Blaðsíða 98
Prestaféiagsritio. í Péturskirkjunni i Róm. 91
af öðru sauðahúsi en þessi Ijóti bæjarhluti, en það var
kirkjan sjálf, eða partur af henni, og enn í talsverðum
fjarska. Var ég hálf undrandi yfir þvi, því að ég gat séð
á uppdrættinum, að ég var nálega kominn á götuenda.
En ég varaði mig ekki á þvi, hvilikt flæmi plássið sjálft
umhverfis kirkjuna er. Hætti ég við að stansa á þessum
stað, því að ég þóttist sjá, að skemtilegra myndi vera, að
koma nær.
Og þetta var orð að sönnu, þvi að þegar á götuenda
kom, blasti við útsýnið inn yfir Péturstorgið. Er þó fyrst
yfir lítið torg eða autt svæði að fara, en þá kemur veg-
farandinn inn á sjálft torgið.
Ég hafði séð svo margar myndir af þessu, og reynt
svo að draga þetta upp í liuga mér, að mér kom ekkert
ú óvart af þvi, sem fyrir augum mínum var. Þarna var
!,óbelisldnn“ frægi á miðju torginu og goshrunnarnir „í
fullum gangi“, sinn til hvorrar handar. Súlnagöngin
Pöndust í fögrum bogum, sín þyrpingin til hvorrar hand-
ar> og allir lielgu mennirnir stóðu þarna í hátíðlegri ró.
Og fyrir enda torgsins hófst kirkjan fjall-há, og gengur
hvolfþakið eins og fjallstindur bak við framliliðina. Má
l}ó ekki tæpara standa, að kirkjan sjálf haldi fullri tign
smni í þessu gífurlega umhverfi, og er vist, að engin
°unur kirkja veraldarinnar myndi gera það. Bætir það
°g ofan á annað, að hafa slíkan nágranna sem páfahöll-
ina við lilið sér, og í raun og veru er alls ekki laust við að
kirkjan sé ofurliði horin.
En þó að ég kannaðist við þetta alt, var það þó nýtt.
'^ssi stærð, þessi flatnöskja, sqm torgið er, þetta,
hyernig fólkið eins og hverfur, þegar það færist nær
’lrkjunni, þetta logandi sólskm yfir öllu, þessi mjúka
suða i gosbrunnunum, sem lieyrist balí við skarkalann
uf umferðinni, alt þetta gefur myndinni líf og mikil-
^Ugleik, sem ég hafði aldrei getað náð i huganum. Sann-
a ist hér sem oftar, að „fossahljóð er aldrei í landafræði
Þiuni“.