Eimreiðin - 01.04.1931, Síða 38

EIMREIÐIN
Sýnishorn ættgengrar hagmælsku.
Fyrir og eftir miöja 19. öld bjuggu að Langhúsum í Fljóts-
dal á Héraði hjón: Sigfús Sigfússon og Þorbjörg Jónsdóttir.
Sigfús var greindur og gætinn, þrifnaðarmaður og fastheldinn
við fornar venjur og trygt búskaparlag, vinavandur og vinfastur.
Þorbjörg húsfreyja var honum samhent mjög, góð kona og
gáfuð. Hún var kunn í nágrenninu fyrir hagmælsku, þó hún
færi dult með; lifa sumar vísur hennar enn á vörum ýmsra
þar eystra. Skulu hér að eins tilfærðar tvær um þorrann
og góuna:
Lundhýr þorri þýddi mund,
þandi skúr um holt og sand,
undir fjalla ultu’ á grund,
anda hlýjum blés á land.
Um góuna er aftur þessi:
Rastir saman fjúka fast,
festir góa slæman gest,
kastar éljum kynja hast,
kestir snjóa hylja flest.
Eitt barna þeirra hjóna hét Sigfús. Gerðist hann bóndi á
heiðarkoti í Skógum eystra, er heitir Skagasel. Kona hans
hét Guðfinna, systir Sæbjarnar bónda Egilssonar heitins að
Hrafnkelsstöðum, föður Magnúsar heitins Iæknis í Flatey á
Breiðafirði. Guðfinna og þau hjón bæði voru ljóðelsk, en
fátæk. Eru þau fyrir allmörgum árum dáin, en tvær dætur
þeirra lifa enn, og eiga heima í Fljótsdal eystra; heitir önnur
Rannveig, hin Margrét, báðar prýðisvel greindar og bókelskar,
en lítt efnum búnar. Eitt sinn voru þau feðgin, Sigfús yngri
og Margrét dóttir hans, á ferð yfir Fljótsdalsheiði, innan til,
í fegursta veðri. Blasir þaðan við öll norðausturbrún Vatna-
jökuls frá Kverkfjöllum suður undir Víðidal, og örskamt frá
jökulbrúninni, beint inn af Fljótsdal, rís Snæfellið, fagurt og
tignarlegt, næst hæsta fjall landsins. Varð Sigfúsi þá þessi
vísuhelmingur af munni:
„Snæfellstindinn háa hreina
himinlindar gyltir binda".