Eimreiðin - 01.04.1931, Síða 72

176
RAUÐA DANZMÆRIN
eimreiðiN
fram fór í málinu. Margt af því, sem fram fór í réttinum,
verður aldrei birt, — að minsta kosti ekki í tíð þeirrar kyn-
slóðar, sem nú er uppi — vegna þess, að launbrögð og ástar-
æfintýri Mötu Hari skertu bæði heiður háttsettra opinberra
starfsmanna og frönsku þjóðarinnar í heild. En svo mikið er
hægt að segja, að enginn þessara embættismanna, munu með
ráðnum hug hafa framið nokkur svik gagnvart föðurlandi sínu.
Þeir hafa verið óvarkárir, opinskáir og komið heimskulega
fram, en svikarar voru þeir ekki. Hinsvegar er það augljóst,
eins og Mornav benti á í réttinum, að kynni þau, sem Mata
Hari hafði af þessum mönnum, urðu henni til ómetanlegs
gagns í njósnarastarfinu. Menn vita með vissu, að á rúmu ári
fékk hún sem svarar um 70.000 krónum frá Þjóðverjum fyrir
njósnir. Eru þetta konungleg Iaun, þegar borin eru saman
við smánarlaun annara njósnara frá þessum tímum.
Eftir að vitnaleiðslan var um garð gengin, hóf Clunet lög-
maður varnarræðu sína. Líkurnar fyrir sekt Mötu Hari voru
svo sterkar, að hinn aldni lögmaður reyndi ekki að hrekja
þær. Hann hafði of mikla æfingu í því að vega og meta
slíkar líkur, að hann sæi ekki þegar, að öll andmæli vaeru
gagnslaus. I ræðu sinni skírskotaði hann til tilfinninga dóm-
enda, með því að rekja æfiferil ákærðu og reyna að sýna
fram á, að fegurð hennar, list og lífsstaða hefði alt orðið
henni tálsnörur og leitt hana út á glæpabrautana. Með alh*
sinni eldlegu mælsku lýsti hann hinu ógæfusama hjónabandi
hennar, ofsóknum úrþvættisins manns hennar og baráttu
hennar fyrir því að skapa sér sjálfstæða stöðu sem danzmey-
Clunet hefur vafalaust vonað, að kviðdómurinn mundi dæma
eftir setningunni: að vita alt er að fyrirgefa alt. En þegar
hann hafði lokið varnarræðu sinni, spurði dómforseti ákærðu
þurlega, hvort hún hefði nokkuð fleira fram að færa máli
sínu til stuðnings, og er svo var ekki, gengu dómendur inn
í bakherbergi til að kveða á um dóminn. Eftir tíu mínútur
höfðu þeir lokið því starfi, og rétturinn hófst að nýju.
Dómurinn.
í Frakklandi er ekki venja, að dómararnir sjálfir tilkynni
fanganum dóminn. Það verk er falið aðstoðarmanni. Mata