Eimreiðin - 01.04.1931, Síða 94

198
FRÁ VNGSTU SKÁLDUNUM
EIMREIÐIN
Sumarblærinn svífur
yfir sefgrænum sléttunum,
loftið er hrannað
af ljúfum fuglasöng.
Sé ég blámann dökna
hjá hvítu breðablettunum,
lindin hefur Iöngu brotið
kalda klakaspöng.
-----— Þú ert eins og rós
sem roðnár upp í klettunum,
röðullinn þig kyssir
í gljúfrarisa þröng.
Sólargeisli gleltinn,
sem lest öll ljóðin mín,
þú sem ert svo duglegur
að bræða breðans lín —
komdu mér upp í klettinn.
* *
*
Vordagsins angan vaggar þreyttum
börnum,
vindblærinn titrar eins og þungur
straumur.
Isbreiðan hvílir yfir vegum förnum,
þó var það aðeins ljóð og langur
draumur.
Veturinn leið — en var ei þó sem
félli
á vegi þína aska’ af brunnum
stjörnum,
á vötnin breiðu, gylta’ og græna
velli.
Man ég það alt, sem átti Ijóð mín
forðum.
Ilmþrunginn friður legst við hjarta-
rætur.
Ég er að hlusta — hlusta á græna
skóga.
Þeir hvísla Ieyndardómsins angur-
orðum
í eyru mín, um vorsins þöglu nætur,
sem ljóð þess guðs, sem lætur
blómin gróa.
* *
*
Hesturinn minn brúni,
stígðu hægt og létt
yfir þessa gleymdu
og grýttu troðninga.
Nú geng ég einn í hug mínum
grasi vaxinn slóða.
Hesturinn minn brúni,
stígðu hægt vegna þess.
Við skulum ekki vekja það,
sem vel er að sofi.
En særðir fuglar
eru svefnstyggir.
þei, sorgarraddir blunda
inn f sál minni.
Við skulum ekki vekja þær,
vinur minn.
Þvf himininn breiðir sólskin
á sofandi snjófjöll
og dimmagull á daggarský
f dölunum.
Hesturinn minn brúni,
stígðu bægt og létt,
meðan lágnættið grúfir
yfir lyngheiðum.
* *
*
Auða, hljóða strönd,
með ösku á steinum þínum,
skilaðu mér aftur
skipunum mínum —!
* *
*
Ég hef horft á laufið lifna,
ljósið vaka’ um nætur,
ég hef séð þig brosa, brosa,
barn við vorsins fætur.
Og mér fanst sem æsku minni
eitthvað vængi léði.
Varþað gleði.varþaðfeimingleði?