Eimreiðin - 01.01.1932, Síða 53

EiMREIÐIN
BINDING
4t
Wrir samfylgdina og vonaðist til að sjá hann sem bráðast
sftur. Og Jóa varð heitt um hjartaræturnar, hann var nærri
y*ss um, já, meira að segja alveg fullviss um, að hún væri
lafn ástfangin í honum sem hann í henni. Hann var búinn
yð hafa tvisvar tal af henni síðan, síðara skiftið á sunnudag-
,nn var, og þá ákváðu þau að hittast á Hágerðisskemtuninni.
En nú gerðu þúfurnar Jóa gramt í geði, nærri svo að
Sremjan yfirbugaði tilhlökkunina. Eða var þetta alt svona
sterk óþreyja? Það gat líka vel verið.
]ói leit til Sigurðar bónda, hann var skamt frá og sló í
sama karganum. En Sigurður þagði, hann gerði það líka alt
af> svo það var engin leið fyrir Jóa að gleyma gremjunni
®eð skemtilegum samræðum við Sigurð. Sigurði var þó auð-
siaanlega eitthvað mikið niðri fyrir. Hann var þungbrýnni en
ella, og húfuderið náði óvenju langt fram á nefbroddinn. Hann
9aði öðru hvoru til himins, en þar var ekkert að sjá annað
en heiðan og skýjalausan himininn. En Sigurður var órór,
hatin átti mikið úti af þurru heyi, og það var tjón að láta
allan vikuheyskapinn rigna. Hann átti að vísu alt heyið sitt í
aaetum, en það rigndi á föstudaginn, svo að hann varð að
reiða ofan af þeim aftur, og það gat hann ekki fyr en eftir
nadcgj á laugardaginn vegna áfalls. Sumarið hafði verið
Pnrkasamt, meira að segja alveg sérstaklega þurkasamt, því
°studagsrigningin var fyrsta skúrin á slættinum. En það er
nu samt svona, bóndinn er hræddari um heyin sín en sitt
f‘9ið líf. Þessvegna reisir hann líka alt af hlöður á undan
uðarhúsinu. Og Sigurði á Harðarstöðum var sérstaklega ant
heyin sín. í hvert skifti sem kuldaský var á lofti spáði
ann rigningu, og sála hans hafði engan frið fyr en alt var
°mið undir þak. Þessi skúr á föstudaginn snerti líka ónota-
?9a viðkvæmustu strengina í sál Sigurðar. »Nú fer hann að
r,Sna upp úr þessu, það bregst mér ekki*, var eina setningin,
aetn fékkst upp úr Sigurði allan föstudaginn. Honum þótti
Pessir þurkar framan af sumri nokkuð ískyggilegir, og þeir
9erðu hann áhyggjufullan og kvíðandi, þeir héldu honum í
s °ðugum ótta um enn verri illveður á eftir.
Pað var því ekki að ástæðulausu að Sigurður gætti til
e®Urs, og sérstaklega nú, þegar fyrsti forboði illveðranna