Eimreiðin - 01.01.1932, Blaðsíða 115

ElMRElÐIN
KREUTZER-SÓNATAN
103
orðið öðruvísi en við fyrstu fundi. Ég varð undir eins var
við einhverja æsandi eftirvæntingu í návist hans. Við toluðum
ekki svo orð saman, að ég legði ekki í það sérstaka þýðingu
°g festi mér það svo vel í minni, að ég gleymdi ekki emu-
sinni í hvaða tón það var mælt.
Ég kynti hann fyrir konunni minni. Samræðan snerist um
tónlist, og hann notaði undir eins tækifærið til þess aö
bióðast til að spila, hvenær sem konan mín æskti þess. Um
þetta leyti hafði hún breyzt mikið til batnaðar í útliti. Hun
var töfrandi falleg þennan dag. Fegurð hennar og latPrVöj
9erði manni órótt innanbrjósts. Það var auðséð, að henni tell
bann undir eins vel í geð. Auk þess gladdist hún yhr þvi
að fá tækifæri til að æfa lög fyrir slaghörpu og fiðlu. Henm
bótti svo gaman að því, að hún hafði oft fyr meir, meðan
bá" stundaði hljóðfæraslátt, fengið fiðluleikara frá einhverri
bijómsveitinni til þess að æfa með sér heima. Andlit hennai
bar það ljóst með sér, hve glöð hún varð. En þegar augu
obkar mættust og hún :gat sér til, hvernig mér var innan-
briósts, setti hún undir 'eins upp annan svip. Og nu hofst
'eikurinn, sem við vorum bæði iorðin svo æfð í. Sá leikur
Var fólginn í því að blekkja hvort annað. Eg brosti alúðlega
°9 lézt vera i bezta skapi. Fiðluleikarinn, sem ekki^ hafði gert
anuað allan tímann en að horfa á hana á sama hátt eins og
allir dónar horfa á fallega ikonu, reyndi að láta líta svo ut
setn hann hugsaði ekki um annað en umræðuefmð, þo að
auðvitað væri alt annað efst í huga hans. Konan min reyndi
fáta eins og ekkert væri, en það var auðséð, að hún var
' ftúkilli geðshræringu, bæði af því,*að hún þekti falska rosi
a hinum afbrýðisama manni sínum og gat heldur ekki varis
^ví að taka eftir hinu nærgöngula augnaráði fiðluleikarans.
.2 tók eftir einkennilegum glampa í augum hennar un ir
eins og hún leit hann í fyrsta 'sinn, og mér fanst ems og
rafstraumur hefði tengt þau og samræmt svipbrigði beggja
bros. Ef til vill hefur afbrýðisemin hlaupið þarna með mig
1 98nur, en ég tók eftir því, að þegar hún roðnaði, þa roðnaði
nann einnig, og þegar hún brosti, þá brosti hann lika.
Við töluðum um tónlist, um París og allskonar einskis-
Verð efni. Loks stóð hann á fætur og bjóst til að kveðia.