Eimreiðin - 01.01.1932, Síða 116

104
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIDIN
Ég man svo vel eftir honum, þar sem hann stóð brosandi,
danglaði með hattinum í þröngu skálmina á buxunum sínuffl
og leit á okkur á víxl, tvíráður um það, hvað við mundum
gera. Hefði ég þá ekki boðið honum að koma aftur, þá hefði
ekki farið eins og fór. Það var ég einn, sem gat alveg ráðið
um þetta. En þegar ég leit á hana, hugsaði ég: »Þú skalt
ekki halda, að ég sé afbrýðisamurU Og þegar ég svo leit a
hann, hugsaði ég á sömu leið: »Þér ætlið þó ekki, að ég se
smeikur við yður!« Og ég bauð honum að koma eitthvert
kvöldið með fiðluna og spila með konunni minni. Hún led
undrandi á mig, roðnaði og kom í vandræðum sínum með
þá mótbáru, að hún hefði ekki nægilega æfingu til þess að
geta spilað með svo góðum fiðluleikara. En þessi mótbára
hennar varð aðeins til að gera mig ákveðnari og æstari, oS
málinu lauk þannig, að hann tók á móti boðinu.
Ég man ennþá vel hve einkennilega mér leið, þar sem eð
virti hann fyrir mér. Hann gekk álútur út úr herbergn111'
hoppandi í göngulagi, eins og hrafn. Langur, hvítur háls hans
stakk einkennilega í stúf við svart hárið, sem var skilið a!veS
aftur á hnakka. Ég gat ekki dulið fyrir sjálfum mér, að o9
hafði megna óbeit á manninum, og ég hugsaði: »Þú þar
aldrei að láta hann koma inn fyrir þínar dyr oftar«. e
ég hefði gert slíkt, þá var eins og ég væri hræddur við hann-
Og ég er alls ekki hræddur við hann! Nei, það væri alt 0
lítilmótlegt! Úti í forstofunni endurtók ég heimboð mitt v>
hann svo hátt, að konan mín gæti heyrt það, og bað hann
endilega að gera okkur þá ánægju að koma undir eins þa
um kvöldið með fiðluna sína. Hann lofaði því um leið
hann kvaddi.
Hann kom þá líka undir eins sama kvöldið með fiðluna*
og þau léku nokkur lög saman. Það tók töluverðan tíma a
þau gætu byrjað, því fyrst og fremst áttum við ekki þal1
nótnahefti, sem þau hefðu viljað nota, og í öðru lag> v°rU
þau lög, sem við höfðum á nótum, svo þung, að konan m'11
þóttist þurfa að æfa sig fyrst, áður en hún gæti leikið ÞaU;
Ég hafði mjög gaman að hljóðfæraleik sjálfur og hjálpaði P
eftir beztu getu til að búa út nótnastól handa honum og fje u
við blöðunum. Eftir það fór að ganga betur, og þau sp> u