Eimreiðin - 01.10.1936, Qupperneq 94

438
i:imhkh,iS
HRIKALEG ÖRLÖG
Það var fyrir bænarstað hans, að el Commandante hafði frestað
aftökunni. Þetta hafði verið iátið eftir honum vegna hinna
tignu ættingja hans og þeirrar háu stöðu, sem faðir hans var i
hjá flokki lýðveldissinna. Santierra liðsforingi hélt, að sjálfm
hershöfðinginn mundi síðar um daginn koma til virkisins.
og þá ætlaði hann að hiðja föngunum vægðar. Hann var svo
barnalegur að halda, að hann gæti komið því til leiðar við
hinn stranga hershöfðingja, að fangarnir, eða að minsta kosti
sumir þeirra, yrðu náðaðir. Nú sá hann, að hann mundi ekki
hafa nema skömm og skaða af að hlanda sér í þetta mál. Hon-
um fanst nú Iiggja í augum uppi, að hershöfðinginn mundi
ekki einu sinni fást til að hlusta á sig. Hann mundi aldrei
geta frelsað jiessa menn, og ætti nú sjálfur sök á þjáningnm
þeirra, með því að hafa komið í veg fyrir aftökuna um inorg'
uninn.
((
„Farið þá undir eins og sækið lykilinn hjá foringjanum-
sagði Santierra liðsforingi.
Liðsforinginn hristi höfuðið og glotti bjálfalega, gaut aug'
unum á ská framan í Gaspar Ruiz, sem starði þögull og óbif'
anlegur út á milli járnslánna, innan um heila kös af öðrum
tærðum og afmynduðum andlitum.
„Hans hágöfgi virkisforinginn hefur nýlega fengið sér udð
degisblund,“ tautaði liðþjálfinn, „og ef ég fengi að tala við ham1
nú, yrði árangurinn enginn annar en sá, að ég mundi verða
lúbarinn fyrir að hafa leyft mér þá ósvinnu að trufla miðdegis
hlund hans hágöfgi.“ Um leið og liðþjálfinn gaf þessar upp
lýsingar, veifaði hann hendinni svo sem í afsökunarskyni, st0
síðan grafkyr og starði steinþegjandi niður á brúnar tæruar
á sjálfum sér.
Santierra liðsforingi hvesti á hann augun gremjulegur
svip, en hikaði þó. Fallega, ávala andlitið hans, sem var s e
og mjúkt eins og á ungri stúlku, varð eldrautt af sneypu y lT
þeim vandræðum, sem liann var kominn í. Skegglaus
vörin skalf, og hann var nærri búinn að sleppa sér af rel
eða lá jafnvel við að fara að gráta.
Santierra liðsforingja voru enn ljóslifandi í huga, fimmti
árum síðar, tilfinningar unga liðsforingjans á þessari stu
Hershöfðinginn hafði mesta ánægju af því, eftir að hann