Eimreiðin - 01.10.1936, Qupperneq 91

WMBEIÐIX
435
HRIKALEG ÖRLÖG
l*eztu hesta gamla Ruiz, en skildu eftir bikkjur sínar í stað-
inn, og þá var það að Gaspar Ruiz slóst í för með þeim, fyrir
l,kafa áeggjan hins tungulipra foringja.
Stuttu síðar komu hermenn úr liði konungssinna í héraðið,
til þess að koma þar á friði. Þeir brendu bæinn og tóku með
sér það sem eftir var af hestunum og allar kýrnar. Þegar þeir
höfðu þannig samvizkusamlega svift gömlu hjónin öllum
veraldleguín eignum þeirra, skildu þeir þau eftir undir tré
e'nu, svo að þau gætu þaðan notið gæða lifsins.
II.
Gaspar Ruiz var hvorki að hugsa um átthaga sína né for-
eldra, þar sem hann beið dauða síns fyrir liðhlaup. Hann
hafði verið foreldrum sínum góður sonur og gegn, einkum
fyrir geðprýði sina og jötunafl. Föður hans hafði verið mikil
^jálp að þessu heljarafli sonar síns, enda hafði Gaspar verið
nlýðinn sonur. Hann var gæflyndur að eðlisfari.
En nú hafði hann verið egndur til uppreisnar gegn böðl-
nm sínum. Óljóst hafði sú hugsun t'est rætur hjá honum, að
hann hvorki vildi né skyldi deyja sem svikari og níðingur.
Eann var enginn níðingur. Og enn ávarpaði hann liðþjálf-
ann á þessa leið: „Þú veizt það, Estaban, að ég er enginn
döhlaupi. Þú veizt, að ég varð eftir í skóginum við þriðja
mann til þess að tefja fyrir óvinunum, meðan herdeildin
var að lcoma sér undan!“
Santierra liðsforingi, sem þá var óharðnaður unglingur og
óvanur hryllilegum fólskuverkum styrjaldarinnar, stóð á-
•engdar og starði agndofa á þessa menn, sem innan stund-
ar átti að skjóta „öðrum til viðvörunar“, eins og el Com-
mfmdante sagði.
Liðþjálfinn virti fangann alls ekki viðlits, en sneri sér að
lmga liðsforingjanum og sagði glottandi:
’.Tiu menn hefðu átt fult í fangi með að taka hann til fanga.
Eélagar hans náðu líka allir til herdeildarinnar, eftir að myrkt
Var orðið. Hversvegna skyldi hann þá ekki hafa gert hið sama,
l)ar sem hann var ósærður og þeirra sterkastur?“
”Kraftar mínir gagna ekkert, þar sem vanur maður með
slöngvivað á i hlut,“ greip Gaspar Ruiz fram í ákafur. „Hann