Eimreiðin - 01.05.1970, Síða 59

afreksverk
123
Við hinar ensku þýðingar, sem ég hefi haft við hendina, sérstak-
leg við þýðingu Dorothy L. Sayers, er var, eins og fyrr getur, meðai
þeirra þýðinga, sem Guðmundur lagði tii grundvallar þýðingu
sinni.
Sá samanburður minn hefir leitt það í ljós, að frá sjónarmiði
þeirra, er krefjast þess, að ljóðaþýðingar eigi að vera sem ailra orð-
réttastar, má segja, að sums staðar bresti nokkuð á í þýðingu Guðr
mundar, sé sá strangi mælikvarði orðsins á hana lagður. En sú
þýðingaraðferð getur þó, eins og Jregar hefir verið nægilega bent á,
auðveldlega leitt Jjýðandann í ógöngur og endað úti á málfars-
legri flatneskju, svo að þýðingin verður að sama skapi óskáldleg
og andlaus.
Hins vegar skyldi það í minni borið, að með þýðingu sinni setti
Guðmundur sér Jrað höfuðmarkmið, að flytja sem mest af djúp-
stæðri hugsun og skáldfegu hugarflugi frumritsins, myndauðgi
Jaess og ljóðsnilld, yfir á íslenzkt mál, gera þýðingu sína sem islenzk-
astan skdldskap. Til jress að ná því höfuðtakmarki sínu, liefir hann
auðvitað verið minnugur þess, hve erfðirnar frá fornum sagnakvæð-
um norrænum, gömlum sálmum og' rímum, standa djúpum rótum
í hugum íslenzkra lesenda. Með það fyrir augum að ná sem bezt
til eyrna slíkra lesenda, notfærir hann sér ennfremur íslenzkar sam-
líkingar, er samsvari sem bezt hinum erlendu, og fylgir íslenzkum
málvenjum um orðalag, tif þess að gefa Jrýðingu sinni sem íslenzk-
astan málblæ, og gera hana um leið sem aðgengilegasta hinum al-
menna íslenzka lesanda og ljóðaunnanda, sem hún er sérstakiega
ætluð.
Fæ ég ekki betur séð, eftir gaumgæfilegan samanburð við hinar
ensku þýðingar, er fyrr voru nefndar, en að Jrýðing Guðmundar
sé, í heild sinni, gerð af frábærri nákvæmni, bæði hvað sambæri-
legt íslenzkt málfar snertir, og þá ekki síður um yfirfærslu hugs-
unar og anda verksins á íslenzka tungu. Vitanlega hefir honum,
eins og hann játar hreinskilningslega í forspjalii sínu, orðið marg-
slungin Jiríhendan Jrungur róður, og tekur það eðlilega ekki sízt
til þeirra kafla kvæðisins, sem hlaðnastir eru heimspekilegri hugs-
un hins mikla skálds og þar sem hann kafar dýpst. En þó finnst
mér Guðmundur gera þeim viðamiklu og vandþýddu köfium
merkilega góð skil. Og skemmtiiegt er að geta á það minnt, að
sums staðar eru í þýðingunni hreinustu spakmæli eins og til dæm-
is, þegar Guðmundur þýðir eftirfarandi ijóðlínu úr 9. erindi í