Uppeldi og menntun - 01.01.1992, Blaðsíða 31

Ásgeir Beinteinsson
lent svona upp á kant við ykkur hefði ég kannski aldrei orðið kennari og skólamaður.“
Bros hans fjaraði út rétt eitt andartak í vandræðalegri grettu á meðan spurning hans hékk
í loftinu en hvorugur okkar svaraði.
„Já, það hefur allt breyst," sagði ég, „en hefur það breyst til batnaðar?"
„Þú verður að dæma um það, garnli minn,“ sagði hann og brosti út að eyrum um
leið og hann snerti skjáinn nokkrum sinnum. „Sennilega er breytingin meiri en þegar
Barnaskóli Reykjavíkur tók til starfa 1862. Þegar nýju Grunnmenntalögin komust á
árið 1998 þá tókum við forystuna og höfum reynt að halda henni síðan. Nú er óhætt að
segja að enginn skóli á Islandi starfi með gamla laginu: Einn kennari var látinn sinna
30 nemendum á afmörkuðum vikustundum, klippt og skorið, þar sem honum bar að
sinna öllum þörfum hvers og eins, andlegum, félagslegum og námslegum. Þá voru í
hverjum bekk nemendur sem spönnuðu allt litróf atgervis og félagslegra aðstæðna.
Þetta var þvflíkt brjálæði að það undrar engan í dag hversu illa fór að lokum. Eins og
þú veist er nýjasti sigur okkar sá að reglulegur skólatími allra barna miðast við að þau
séu búin, hætt og farin alls ekki síðar en 1800 á daginn.“
Eg tók undir það en hann hélt áfram: „En starfsemin er jú líka gjörólík því sem hún
var og bundin viðvera nemenda er undir hverjum og einum kominn - að vissu marki.
Þessi síðasta viðbót við mögulegan starfstíma var fremur vegna ófremdarástands af því
að starfsemin var orðin svo umfangsmikil, en þess að við eða foreldraráðið hefði
frumkvæði að henni. Breytingin skiptir ekki máli nema fyrir hluta nemenda en
kostnaðarauki er talsverður fyrir skólann."
„Hvað græðið þið á þessum viðbótartíma?“ spurði ég.
„Við græðum það að nemendur, sem sinna öðrum verkefnum yfir hádaginn, geta
komið hér síðdegis og klárað skylduverkefni með aðstoð kennara. AðDvísu er þessi tími
fremur notaður í líkamsþjálfun, handmenntir eða listir en færniþjálfun í einhverjum
bóklegum greinum. Það er hins vegar sigur að geta veitt þjónustu sem var orðið brýnt
að sinna.“
Kristján Þ. Guðjónsson skólastjóri er snyrtilegur maður og yfirvegaður í framkomu. Ég
gaf honum upp nafn og heimilisfang drengsins. Hann hló við þegar hann heyrði nafnið.
Við vorum fljótir að ljúka formsatriðum varðandi drenginn enda höfðu upplýsingarnar
verið skráðar fyrirfram.
„Næst þurfum við að reyna að meta í hvaða hóp hann eigi helst heima. Hann þarf
að fara í grunnmat áður en við göngum frá því máli.“
„Hvað merkir það?“ spurði ég.
„Það merkir að við þurfum að meta persónugerð, svo sem skap og úthald. Þegar
niðurstaða úr þeirri athugun er fengin er hægt að finna drengnum umsjónarhóp. Síðan
þarf að meta námslega stöðu hans í greinum til að staðsetja hann í skrefhóp greinar.
Það er þó ljóst að hann fer í umsjónarhóp sem hefur ekki mikið meira en þriggja ára
aldursdreifingu vegna þess að í hópum þar sem hún er meiri þurfa einstaklingarnir að
taka meira tillit til aldursins en í hópum þar sem hún er minni.“
Hann snerti skjáinn. „Ég læt þig fá skipulag fyrir næstu viku svo að drengurinn geti
fengið grunnmat á öllum sviðum.“
Ég sá að prentarinn fór f gang af því það kviknaði grænt ljós á hlífinni. Snyrtilega
prentuð gul örk lagðist á borðið fyrir framan okkur. Ég tók örkina upp og á henni voru
29