Uppeldi og menntun - 01.01.1992, Side 59

Dóra S. Bjarnason
og aðhald sem jaðraði við ofverndun, og leiddi það til þess að bekkjarfélagar Benedikts
áttu erfitt með að nálgast hann.
Kennurunum óx ásmegin á öðru tímabilinu, sem stóð frá febrúar fram í apríl. Um
þetta segir í greinargerð:
Okkur varð smám saman ljóst að við gátum umgengist hann eins og önnur börn og
talað við hann á sama hátt. Létti okkur mikið við þessa nýju reynslu.12
Kennaramir hættu smám saman að vernda Benedikt um of og bekkjarfélagarnir gátu nú
nálgast hann. Benedikt eignaðist félaga í barnahópnum. Drengurinn naut skólans og
félagsskapar jafnaldra.
Þriðja tímabilið stóð fram í maí er skóla lauk. Nú mátu kennarar drengsins stöðuna
svo að hann væri orðinn fnllgildur félagi í bekknum a eigin forsendum. Kennararnir
höfðu að mestu sigrast á efasemdum sínum um eigin getu til að leysa þetta verkefni.
Þeir lærðu að taka eftir örsmáum framförum Benedikts og fagna þeim. Athyglin
beindist nú frá Benedikt og fötlun hans að öðrum börnum bekkjarins, einkennum þeirra
og sérþörfum.
Nýjar spurningar vöknuðu um kennsluaðferðir og skipulag vinnu í svo stórum og
sundurleitum hópi. Kennararnir fitjuðu upp á ýmsum nýjungum þessu viðvíkjandi.
Við lok skólaárs undirbjuggu nemendur og sviðsettu leikþætti fyrir foreldra. Sú vinna
reyndi á samvinnu og á getu og þroska sérhvers nemanda í bekknum.
Kennararnir drógu saman reynsluna af þessu tímabili á eftirfarandi hátt:
Að fenginni reynslu þessa vetrar höfum við séð gildi þess að fatlað barn fái að ganga í
almennan grunnskóla. Bæði við og börnin höfum lært að umgangast Benedikt sem
persónu og hafa skapast vináttutengsl sem ná út fyrir veggi skólans. Vera hans í
skólanum hefur beint athygli okkar að samskiptum barnanna í bekknum og enn
sannfært okkur um nauðsyn þess að vera vakandi fyrir síbreytilegum þörfum þeirra.
Hún hefur einnig kennt okkur að treysta meira á hæfni barnanna til að veita hvert öðru
stuðning og aðhald.12
Ennfremur skrifar sérkennari skólans, sem fylgdist með tilrauninni þetta ár:
Skoðun mín er sú að vera Benedikts í bekknunt hafi örvað okkur kennara til þess að
spyrja áleitinna spurninga í þágu betra skólastarfs, ekki bara fyrir Benedikt heldur
fyrir alla í bekknum.14
Ekki var lengur spurt hvort Benedikt ætti erindi í almennan grunnskóla heldur hvernig
bæta mætti vinnubrögð og kennsluaðferðir þannig að öll börnin fengju notið sín sem
best. Kennarar töldu þó að erfitt væri að draga almennar ályktanir af þessum fyrsta
vetri.
* ^ Sama rit, bls. 8.
* ^ Sama rit, bls. 11.
' ^ Sama rit, bls. 18.
57