Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1934, Blaðsíða 54

340
Með strandmenn til Reykjavíkur.
IÐUNN
skörina og réttir til hans broddstaf, en áður en Eggert
næði handarhaldi á stafnum, sogast hann undir skör-
ina, og horfast þeir í augu eitt andartak í því að
slraumurinn þrýstir honum undir ísbreiðuna. í sama
vetfangi sést ekkert annað eftir af Eggert en höfuð-
fatið, fljótandi við vakarbarminm.
Nú snýr Klemens sér að Hjörleifi, sem var staddur
nokkra faðma fyrir austan Björn, er slysið vildi til,
og spyr, hvort þeir eigi ekki að ganga niður að næstu
vök, ef ske kynni, að einhverju skyti þar upp. En
Hjörleifi varð svo mikið um atburði þessa, að hann
var mjög vondaufur um, að það bæri nokkurn árang-
ur. Hieypur þó Klemens niður með ísbreiðunni, sem
þeir hurfu undir, en hún var á að gizka þrjátíu til
fjörutíu faðma á breidd. Fyrir neðan hana tók við
álíka breið vök.
Nú víkur sögunni til Björns. Um leið og hann hvirfl-
ast niður í vatnið, verður honum það ósjálfrátt fyrir
að grípa í taglið á aftasta hestinum og halda sér þar
dauðahaldi. Rekur þá báða niður eftir fljótinu undir
ísbreiðunni, og er straumþunginn svo inikill, að Björn
liggur láréttur í vatninu, því að hann var léttari fyrir
straumnum en hesturinn. Eftir litla stund tekur Björn
að hugleiða, að hann sé að engu bæitari með því að
halda í taglið á hestinum, því að þeir séu jafntapað-
ir báðir. Sleppir hann þá tökunum. Rétt í því finnur
hinn til botns og tekst að koma fótum fyrir sig, svo
að hann fær staðið í vatninu. Dettur honum þá í hug
að reyna að vaða á móti straumnum upp í vökina,
sem hann fór niður um, ef hugsast gæti það óhugs'
anlega, að hann næði þar til lands. En áður en hann
varir, missir hann aftur fótanna og sendist áfram
ósjálfbjarga með straumfallinu. Man hann svo það eitt,