Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1934, Blaðsíða 72

IÐUNN
Vetur.
Hefir þú, uetur, suölum fönnum fylt
fallegar lautir, þar sem spóinn söng
um sumarkuöldin rósalit og löng,
og loftið uar suo undra blátt og gyltl
Þá átti nótiin engar stjörnur til
og ekkert húm né norðurljósaglit.
En hún uar hlý af ást og Ijós að lit,
Ijóðrœn og blíð, sem fjarlægt gítarspil.
Hefir þú, uetur, suœft huern sumaróð
i sortanum mikla lengst i norðurátt?
Þuí ertu að hlœja — hlœja suona dátt,
heilagi uetur — þú, sem yrkir Ijóð?
Ég las þau einn morgan, meðan enn uar kalt,
einn morgun, sem hrímið þakti gluggann minn.
Þeir drógu þar rósir, guð og gaddurinn,
með gegnsæum fingrum. Suo uar Ijóð þitt alt.
Mjallföli uetur, myrk er nóttin þin,
en mennirnir kueikja — kueikja þögul Ijós
og láta sig dreyma sumarrauða rós,
meðan rokið þitt blœs og týran þeirra skín.
Kafald þitt hylur kofann út uið sjó.
Kueddu þin suefnljóð yfir henni jörð,
sem fer um geyminn, köld og klakahörð,
í kápu, sem er úr himinföllnum snjó.
'(Budmunclur 'jDaníe/nson
frú Guttormshaga.