Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1934, Blaðsíða 76

362
Kommúnismi og kristindómur.
iðonn
endurtekur stöðugt hin sömu glöp. Þjóðirnar hlaupa
frá einu stjórnarfari til annars og þykjast hafa himin
höndum tekið. En eitt ríkið af öðru hrynur af hinum
sömu siðferðilegu veilum. Menn láta óðfúsir siga sér
út í stríð og hvers konar óhæfu, nú sem áður. Menn
láta spanast af misjafnlega vönduðum málafiutningi
blaða og flugrita, »þrá að láta Ijúga að sér«, eins og
Þórbergur segir. — Þetta sýnir, að almenningur er
ekki að neinu verulegu leyti þroskaðri nú en áður.
Þess vegna eru heldur engin fjarskaleg líkindi til, að
hann þyrpist frekar nú en áður að stórfeldum and-
legum hugsjónum. »Lýður þessi tilbiður mig með vör-
unum, en hjarta þeirra er langt í burtu frá mér«.
Slík tilbeiðsla hefir kannske einhvern tíma verið meiri.
En eg æski hennar ekki kirkjunni til handa og miða
ekki áhrif kirkjunnar við neitt því líkt. Það er vel, að
menn gerast nú hreinskilnari og djarfari en áður.
Hræsnisþjónusta kirkjunni til handa er verri en engin
jþjónusta. Miklum hugsjónum geta þeir einir þjónað,
sem skilja þær og unna þeim.
Viöhorf komm-
únismans.
II.
Það er helzt að skilja á mínum heiðr-
aða andmælanda, að þegar búið sé
að ryðja kirkju og kennilýð burt úr
landinu, komi guðsríki kommúnismans sjálfkrafa og
fyrirhafnarlaust. Prestarnir séu einhverjir mestu höfuð-
fjandmenn hins komanda ríkis, leigðir af auðvaldinu
til að vinna á móti hagsmunum almennings o. s. frv.
Kommúnistar syngja þennan sálm sýknt og heilagt
og er þess vegna meinilla við allan »kennilýð«. Það
þarf svo sem ekki að kenna fólkinu. Það hefir vit
iyrir sér sjálft! Nú liggur það í augum uppi, að því