Búnaðarrit - 01.01.1903, Blaðsíða 46
42
Holdgjafi alls.......... 2,364 100,0 1,941 100,0
Þar af í amídkondum efnum 0,688 29,1 0,733 37,8
í egghvítukendum efnum 1,676 70,9 1,208 62,2
Meltanlegt...... 1,802 76,2 1,529 78,8
Tegund þessi hefir okkur vitanlega ekki verið rann-
sökuð áður efnafræðislega, enda er hún sjaldgæf í Skan-
dinavíu. Efnagreiningin hefir sýnt, að hún á fyllilega þann
vitnisburð skilið, að hún só einkar mikilsverð fóðurjurt.
Sórstaklega á þetta heima á smávöxnu störinni (nr. 7). Sú
stórvaxna (nr. 8) er nokkru lakari að því er snertir lioldgjafa-
magnið, en ekki að þvi er kemur til meltanleikans. Munur-
inn á efnasamsetningunni getur eingöngu stafað af því, að
það sýnishornið, sem auðugra reyndist að uæringarefnum,
var tekið liálfum mánuði fyr, áður en grasið hafði náð
fullurn þroska.
9. 10. Carex rostrata Stokes (41).
Tjarnastör eða ljósastör.
Þessi gullfallega stör vex venjulegast annaðhvort í
vatni, og getur þá orðið mjög stórvaxin, alt að 150 sm.
á hæð, eða i rökum mýrum og flárn einkum til íjalla og
lieiða og er þá miklu smávaxuari, oftast nær blómlaus, og
nefnist ljósastör. Á láglendum, flóum og votengi, þar
sera gulstör er aðalgrasið, eru venjulegast öll hin dýpri
síkjadrög tjarnir að meira eða minna leyti vaxin þessari
startegund, og stundum alvaxin henni, svo framarlega að
þau sóu ekki vaxin fergini. Það eru þessar tvær teg-
uudir, sem keppa um völdin á slíkum stöðum. Af því er
nafnið tjaruastör dregið. Venjulegast mjmdar gulstörin
belti fram með löndunum hringinn í kring, mismuuandi
breitt eftir því, hvort tjörnin snardýpkar eða útgrynni er
mikið. En þegar dýpkar að mun, tekur tjarnastörin við og
rnyndar annað hringbelti eða leggur alt vatnið undir, ef