Búnaðarrit - 01.01.1903, Page 151
147
En um það fæst eg ekki. Mór er það fullljóst að um góða
fóðruD og skynsamlega meðferð á hrossum vorum getur
ekki verið að tala með þeirri lirossamergð, sem vór höf-
um nú. Til þess þyrftum vér að fækka nautgripunum til
helminga, og til þess vil eg að minsta kosti ekki ráða. —
Eius og uú er, eru hrossin víða látin flækjast úti frá því
þau eru folöld, mikið af vetrinum eða allan veturiuu, hvern-
ig sem viðrar, og þegar þau svo loksius eru tekin inn, er
þeim gefið moðið frá hinum húsdýrunum, rekjur og aunað
fóður, sem í sjálfu sér er eugri skepnu boðlegt. Aðrar þjóð-
ir þar á móti, sem þó flestar búa undir miklu betri uáttúru-
skilyrðum en vér, hafa hrossin inni mikið af áriuu, og gefa
þeim haíra og annað það bezta úr fóðriuu. Það er því
ekki að furða þótt hestar vorir sóu litlir og lélegir, saman-
bornir við útlend hestakyn, og þótt ekki só mikil eftirsókn
eftir þeim.
Það er uú á tímum hvervetna viðurkent að til þess að
búpeningsræktiu geti verið verulega arðberandi, er nauðsyn-
legt að fóðrun og öll meðferð dýi'anna só í góðu lagi.
Hvergi er þó þetta eins nauðsyulegt eins og þegar um
hrossaræktunina er að ræða, sem auðskilið er, þegar þess
er gætt að það er eiukum stœrÖ og stýrlcleiki hestanna sem
vór hagnýtum oss. Góð fóðrun, sérstaklega í uppvextinum, er
því óumflýjanlegt skilyrði fyrir því, að hestarnir geti orðið
góðir, og hrossahaldið, þegar á alt er litið, tiltölulega kostn-
aðarlítið.
Fyrsta og óumflýjanlega sporiö er vér verðum að stíga til
þess að beina hestarœkt vorri á skynsamlega braut, er að
banna með lögum að láta nokkurn stóðhest ganga lausan. Jafn-
framt ætti þó að veita sýslunefnduin heimild til að veita
hrossaræktunarfólögum og einstökum mönnum undanþágu
frá þessu, ef að sérstakar ástæður inæla með því, eins og t.
d. ef hægt er að láta stóðhestinn gauga með þar til völdum
hryssum á aflokuðum dal.
Á meðan að stóðhestarnir fá að ganga sjálfala eins og
uú er, getur ekki verið um neinar verulegar hrossakynbætur
10*