Búnaðarrit - 01.08.1915, Side 58

216
BÚNAÐARRIT
heim að bænum og háir torfgarðar hlaðnir beggja megin
við hann, til þess að skepnur komizt ekki ú(. á túnið-
Slík túngata er kölluð „tröð“. Sjálfur vegurinn i tröð-
inni er sjaldnast mölborinn og verður því hálf-ófært for-
æði, er bleytur ganga. Þá tel eg sjálfsagt að skafla leggi
í þessar djúpu traðir á vetrum og geri þær illfærar
haust og vor. Þessi vegargerð er því óþverraleg og
óhentug að öllu leyti, og eini kosturinn að túnið
treðst ekki.
Mér sýnist engum blöðum um það að fletta, að
túngatan á að rera lágur upphleyptur vegur, með likri
gerð og akvegir vorir, þó vel megi hún vera miklu
mjórri. Að sjálfsögðu þarf hún að vera mölborin vand-
lega og malarlagið um kvartil á þykt, kúpt að ofan, svo
góður vatnshalli sé til beggja hliða og vegarbrúnir vel
fláar úr grasrót. Flestum mun þykja sjálfsagt að leggja
götuna þráðbeina gegnum túnið, enda verður hún styzt
á þann hátt, en fegurra myndi það víða hvar, að gera
hana laglega bogadregna, ef landslagi er svo háttað, að
nokkrar bugður á götunni séu í eðlilegu samræmi við
það. Hentugt væri það, að hafa grasivaxnar lautir eða
rennur beggja. megin vegarins, svo að hann héldist betur
þur og vatn leitaði síður á hann. Þar sem leysingavatn
er mikið, yrði óhjákvæmilegt að hafa væna rennu grasi
gróna ofan vegarins, en með litlum halla, svo ekki væri
hætta á, að vatnið græfl sig niður. Hvort heldur sem er,
er sjálfsagt að gera veginn hallalítinn.
Nú má segja að á þennan hátt verði túnið ekki
varið, hestar og kýr gangi út af veginum og troði það.
Bæta má úr þessu með því, að strengja einn vírstreng
úr einföldum sléttum vír beggja megin götunnar; þó fer
þetta ekki vel, er stólparnir skekkjast og vírinn legst í
einlæga hlykkj. Það er líka hætt við, að girðingunni
yrði ekki ætíð haldið við, og þá er túnið óvarið. Bezt
er að ráða fram úr þessu á alt annan veg, og diep eg
á það síðar.