Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 18

12
BÚNAÐaRRIT
þegar vatninu er hleypt af, meðal annars til þess að
hægra sje að vinna að slættinum.
Sem svar við fyrstu spurningunni, hvort betur reynist,
uppistöðu-áveita eða seitlu-áveita, þá get jeg ekki sagt
um það með vissu, vegna þess, að jeg hefl lengst af
stundað seitluveitu. Og víst er það, að jeg hefl betri trú
á seitluveitu, af þeirri litlu reynslu, sem jeg hefi fengið
með uppistöðu. Grasið í uppistöðunum verður að vísu
nokkuð hátt, en fremur grant og veigalítið; gulleitt á lit,
og vantar blaðgrænuna; enda þarf það mikið minni þurk
heldur en gras í seitlu-áveitu, sem ber vott um, að
það sje Ijettara til fóðurs. En það getur spilt fyrir, að
jeg læt vatnið liggja stöðugt á. Það er að öllum líkind-
um betra að hleypa því af, með hæfilegu millibili. Sum-
staðar í mínu áveituengi eru starardælur, þar sem vatnið
verður 1—2 álnir á dýpt. Þar sem vatnið er dýpst, eru
þær orðnar graslitlar og rótlausar, og sumstaðar komið
fergin í staðinn fyrir störina. Þetta álít jeg að stafl af
þvi, að vat.nsdýpið er of mikið.
Mitt svar verður því að sjálfsögðu þetta: Jeg tek
hiklaust seitluveitu fram yflr uppistöðu, þar sem hægt
er að koma henni við.
Að því er aðra spurninguna snertir, hvað hæfilegt sje,
að vatn liggi lengi yflr í einu, þá er það mikið undir
atvikum komið, t. d. hvort maður getur með hægu móti
haft fult vald á vatninu, hvort það er þurlendi eða vot-
lendi, sem veitt er á, um hvern árstima veitt er á o. s. frv.
Ef til vill væri best að veita þannig á valllendi, sjerstak-
lega tún, þegar kemur fram á vorið og gróður er kom-
inn og hlýtt í veðri á daginn, að hleypa vatninu yfir á
kvöldin og af aftur á morgnana, svo jurtirnar geti sem
best notið Ijóss og hita.
Um þriðju spurninguna, hvað hæfilegt sje að hafa
vatnið djúpt í uppistöðu-áveitu, get jeg ekki sagt
með vissu. Færi jeg að stunda hana, mundi jeg helst
ekki vilja hafa það dýpra en J/2—1 fet — og ef til vill