Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 21

BÚNAÐARftlT
15
Af þessum ástæðum, meðal annars, er jeg að smá-
hætta við seitluveituna, og er nú byrjaður á flóðgörð-
um, og farinn að viðhafa uppistöðu, þar sem tlóðgarðar
eru þegar komnir. Kostur við uppistöðuna er það, að
hún sijettir miklu fyr en seitluveitan gerir.
En það er ekki nóg, að byrgja vatnið inni með görð-
um, og láta þuð liggja á jafnt og þjett. Það verður að
hafa fult vald yflr því. Pað verður að búa svo um, að
hægt sje að hleypa af og á, þegar maður vill. Það
þurfa að vera skurðir, 2 feta djúpir, meðfram flóðgörð-
unum, svo að vatnið tæmist úr hólfunum og landið
þorni, þegar veitt er af. Þessir skurðir í hólfunum þurfa
að standa í sambandi við stærri affærsluskurð eða skurði,
sem flytja vatníð burtu. Áveitulandið verður að geta
þornað á milli þess sem veitt er á. Það er að mínu
áliti eitt af aðal-skilyrðunum fyrir góðum árangri af
vatnsveitingum. Auk þessa tryggir maður sig, með góðri
framræslu, fyrir vatnságangi í rosatíð uin sláttinn.
Þessi litla byrjun mín með uppistöðu, gaf í sumar
góðar vonir, bæði hvað grasvöxt snertir og eins með
þurkunina. Það mátti altaf vinna þessa bletti, fyrir vatni,
sem annars hefði ekki verið hægt. Einnig hefir þýfið
lækkað til stórra muna. — Bilið milli flóðgarðanna verður
eingöngu að miðast við hallann, því vatnið má ekki
vera yfir 2 fet á dýpt. Ef það er dýpra, koma vatns-
rotur og grasrótiu eyðilogst.
Hvað vatnið má liggja lengi á í einu, er undír ýms-
um atvikum komið. Mosadælur þola mjög illa vatn til
lengdar, og það má ekki vera djúpt á þeim, ekki dýpra
en 1 — l1/® fet. Og helst þarf að hleypa af þeim tvisvar
eða þrisvar yflr áveitutímann, eða frá lokum til Jóns-
messu. Þýfð rimajörð virðist mjer aftur, að muni þola
vel uppistöðu, að minsta kosti fyrstu árin, meðan iandið
er að sljettast og gróðurinn að breytast. En þegar áveitan
er orðin sljett, og rimagróðurinn horfinn, en kominn
starungur, þá er mjög líklegt að varasamt muni að láta