Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 27

BÚNAÐAHRIT
21
„Það er ýmislegt, sem jeg kynni aö geta sagt þjer
af eigin reynslu um áveitublettina mína, ef tími væri
til að skrifa langt mál. Þeir spruttu ágætlega fyrstu
3—5 árin, en svo fór þeim að hnigna, þótt nákvæmlega
væri höfð sama aðferð og byrjað var á, en þá fór jeg
að reyna að breyta til.
Seitlu-áveitu hefi jeg ekki reynt; það hagar ekki svo
til hjá mjer, að hentugt sje að gera hana. En þar sem
hún er notuð hjer nálægt, reynist hún vel á harðvelli.
Best hefir, bæði mjer og öðrum hjer í kring, reynst
það, að láta vatnið liggja yfir allan veturinn, og heft
jeg ekkert sjerstakt að athuga við það. — Hagkvæmast
reynist okkur, að vatnið sje sem grynnst að vorinu,
bara að það fljóti að eins yfir allar þúfur. Að veita af
á vorin, og láta landið vera alveg þurt nokkura daga,
og veita svo á aftur, hefi jeg reynt nokkrum sinnum,
og ekki gefist rjett vei. Aftur hefir mjer reynst ágætlega,
þegar áveitusvæðið er orðið nokkurn veginn grænt yfir
að líta, að láta þá smáfjara af, þar til sjest vel á grasið
upp úr vatninu, en láta svo ekki fjara meira, uns áveit-
unni er alveg hætt fyrir sláttinn.
Jeg hefi einu sinni reynt að veita á strax eftir slát.t,
og láta vatnið liggja yfir alt haustið, fram yfir vetur-
nætur, hleypa þá af, en veita svo á aftur um sumar-
mál; en það gafst mjer illa. Það hjelt jeg vera af því,
að vatnið var þá svo kalt, og klaki alstaðar í jörðu.
Þetta hafa Sels-menn ekki reynt, því áveita þeirra
sprettur jafnan vel, þegar árflóð úr Hvítá flæða yfir
hana.
Reynt hefi jeg einnig, að veita ekki á, fyr en stungu-
þítt er orðið, og spratt sá blettur vel. Ef ekki er hægt
að láta vatnið liggja á yfir veturinn, get jeg hugsað að
best sje víða, að veita þá ekki á að vorinu fyr en þetta.
Hvað vatnið er lengi að sljetta, er víst mismunandi
®ftir því, hvað jarðvegurinn er harður og vatnið djúpt.
^Mjer hefir reynst þetta þannig, að mjúklend mosamýri