Búnaðarrit - 01.01.1920, Blaðsíða 98

92
BÚNAÐAKRiT
hörðnuðu enn kvartanir kaupenda, og staðhæfðu þeir,
að sumir hestarnir væru meira og minna gallaðir. Panst
það á, að þeir vildu losna við, að taka á móti fleiri
förmum. Þeir fengu þau svör, að ekki væri nein ástæða
til að taka kvartanir þeirra til greina. Fáein hross kynnu
að hafa verið göliuð, og væri sjálfsagt að þeir fengju
uppbót á þeim; en yfirleitt væru hestarnir í slíku ástandi,
sem mælt væri fyrir í samningnum, og hefði útflutnings-
nefndin ekki vanrækt skyldur sínar í neinni grein.
Þegar hjer var komið, átti jeg von á „Gullfossi“
og „Islandi" til Kaupmannahafnar, og áttu bæði skipin
til samans að flytja rúmlega 1000 hesta þangað*
„Botnía" var þá tept í Kaupmannahöfn, sökum verk-
falls; en með henni var ætlun okkar, að flytja h. u. b.
300 hesta, ef verkfailinu Ijetti, svo hún gæti farið í ferð.
Jeg tók nú það til bragðs, að grenslast eftir því hjá
þeim Westergaard og Zöllner o. fl., hvort þeir mundu
vera líklegir til að kaupa þessa farma, ef svo kynni að
fara, að hinir neituðu að veita þeim viðtöku. Þeir
Westergaard og Zöllner tjáðu sig fúsa til þess að standa
við sín fyrri boð, eða með öðrum orðum, að borga
280—400 kr. fyrir hestinn, afhentan í Kaupmannahöfn.
Kváðu þeir húsmannafjelögin mundu taka þátt í kaup-
unum. Auðvitað kom mjer ekki til hugar, að ganga afr
þeim kjörum, enda þurfti enn þá ekki til slíks neyðar-
úrræðis að grípa.
Áður en þessir síðastnefndu farmar komu, átti jeg
enn fund með kaupendum, og neituðu þeir að taka við
fleiri förmum, nema þeim yrðu greiddar 200,000 króna
skaðabætur. Lögðu þeir fram vottorð frá H. P. Nielsen,
dýralækni, og A. W. Mörkeberg, prófessor við landbún-
aðarháskólann í Kaupmannahöfn, og birti jeg hjer þýð-
ingu af því vottorði: