Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 103

BIÍNAÐARRIT
97
veitt umboö til þess, að ráða málinu til lykta á þenna
hátt, ef stjórn og útflutningsnefnd væru mjer sammála.
Umboð þetta fjekk jeg tafarlaust. En vegna þess, að jeg
vildi leita mjer lögfræðislegrar aðstoðar, áður en jeg
fullgerði neitt í málinu, sneri jeg mjer til herra yfir-
dómslögmanns Jóns Krabbe, formanns íslensku stjórnar-
deildarinnar í Kaupmannahöfn. Var það hans álit, að
vel gæti komið til mála, að dómstólarnir tækju tillit til
vottorðsins, en þó gerði hann sjer heldur vonir um, að
við mundum vinna málið. Þó taldi hann rjettara að
sættast, en áleit, að 25,000 kr. væru fullsæmilegar
skaðabætur.
Umboðsmaður kaupendanna kom svo á ákveðnum
degi til fundar við okkur. Ræddum við málið nokkuð
fram og aftur, og þóttist jeg fljótlega skilja, að sættir
gætu tekist, ef við greiddum 50,000 kr. í skaðabætur.
Var jeg ekki í vafa um, að það dró þá mjög til sátta,
að þeir óttuðust, að þessir tveir farmar kynnu að kom-
ast í annara hendur, og verða seldir við lægra verði, en
það mundi aftur spilla sölu þeirra 1400 hrossa, sem
þeir áttu eftir óseld. Þó þóttust þeir vissir um, að þeim
yrðu dæmdar talsverðar skaðabætur, ef til málaferla
kæmi. Nú var það aðal-vandinn, að giska á, hvað mikið
þeir mundu vilja slaka til, til þess að losna við sam-
keppnina. En þau urðu málalok, eftir talsvert þref og þóf,
að þeir sættust á, að fá 32,000 kr. uppbót á ölium
kaupunum, en þó gegn því, að þeir greiddu okkur fulla
vexti af andvirði farmanna, frá því það fjell i gjalddaga,
og ennfremur allan kostnað, sem fallið hefði á við mót-
töku og geymslu hestanna. En þetta tvent til samans,
stóðst nokkurn veginn á við skaðabæturnar. Skömmu
síðar var okkur greitt andvirðið að fullu, og voru hest-
arnir þá afhentir. Var þessari þrætu þar með lokið (12.
okt.), og var jeg fyrir mitt leyti ánægður með úrslitin,
eftir því sem á hafði horft.
7