Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 104

102
Hlin
til langrar frambúðar, og búa ótrúlega miklum þægindum,
langt inni í landi, sem enn skorti tilfinnanlega góða vegi og far-
artæki. — Sýndi þetta sem annað, hve frábær stjórn og hlýðnir
og samtaka þjónar höfðu verið að verki.
Ekki heyrði jeg getið um nema eitt slys, sem orðið hafði á
Þingvöllum þessa daga, þrátt fyrir hina miklu umferð, svo vel
var öllu stjómað og mikil gætni viðhöfð. — Þetta var fót- eða
lærbrot á manni, það var slæmt fyrir einstaklinginn, sem fyrir
því varð, og æskilegt að ekkert hefði verið, en þegar litið er á
heildina og aðstæður allar, er þetta næstum ótrúlega lítið. —
Þess var líka getið, að litla stund, heitasta daginn, hefðu 25
manns verið, fyrir umlíðunar sakir, á sjúkraskýlinu, sem reist
hafði verið þarna vegna hátíðarinnar. — En skyldi það ekki oft
koma fyrir á landinu, að 25 menn, af jafnmörgum og komu
þarna, verði smávægilega lasnir og leggi sig fyrir um stund. —
Jeg hugsa það.
Oft heyrði jeg talað um það þarna, af Vestur-íslendingum o.
fl., sem víða höfðu farið, einnig útlendingum, að slíka hátíð
sem þessa hefði hvergi í heiminum verið hægt að halda svo há-
tíðlega og slysalaust. — Það er líka trú mín, að slíkt geti aldrei
framar orðið hjer. — Það gæti orðið eins fjölmenn, eða fjöl-
mennari samkoma, en tæpast með slíkum virðuleik, svo ein-
huga og hátíðleg.
Þetta var alt svo nýtt, og menn voru svo hrifnir, en jafnhliða
gætnir og varasamir.
Margir, sem jeg annars hefði aldrei átt kost á að sjá eða tala
við, komu í tjaldið til mín þessa daga, og stönsuðu hjá mjer, og
var þar aldrei mannlaust. — Oft stóð fólk líka úti fyrir Búð-
inni, eða leit inn og hrósaði búnaði hennar öllum, og var það
algengt, að það áleit þetta alt verk Landsnefndarinnar. — Gert
vegna þess, að þessi búð stóð fremst á vellinum, og þótti heldur
en ekki haft við Skagfirðingana, samanborið við aðra! —
Þá komu einnig til mín menn, að tilkynna mjer, að ekki hefði
verið eða væri, leyfilegt að taka lyng eða annan gróður úr landi
Þingvalla. —• Álitu þeir bersýnilega, þótt ólíklegt mætti telj-
ast, að efnið í lyngsveigana væri þaðan tekið. — En jeg gat full-
vissað þá um það, að svo hefði ekki verið, hefði líka orðið
kostnaðarsamt fyrir fólk úr fjarlægum landsfjórðungi að rífa
lyng og binda þessa sveiga þar. — Margir komu líka og spurðu,
hvort ekki fengist keypt hjá okkur eitthvað til skreytingar
þeirra tjaldbúða, en því miður höfðum við engu að miðla þar,
og hefði þó verið gaman að sjá allar Búðirnar skreyttar.
Jeg hef aldrei gengið í þjóðbúningi okkar, ætlaði lengi vel að