Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 110

108
Hlín
Þá yfir ána kom, tóku við eyrar þaktar undurfagurri eyrar-
rós, víði og smálækjum 'af og til. — Staðnæmst við Jökulsá,
okkur sýnt suður í Kverkfjöll og upptök Kreppu, einnig Snæ-
fell á Fljótsdalsheiði. — Þarna fellur kvísl úr Jökulsá
og hefur í hyggju að eyðileggja Lindirnar, það litfagra land.
Næst er beygt í vestur og komið að á, þar er skilið við bíl-
ana og enn vaðið yfir ána. — Jeg borin yfir sem fleiri. — Og
loks komið á áfangastað og leiðarenda. — Enn koma í ljós
silfurtærir smálækir og víði vaxnar grundir. Fagurt gil með
stórvöxnu hvannstóði, dimmblátt hraun og yfir öllu blasir
drottning allra fjalla, Herðubreið. — En þá brestur öll orð, þá
þvílíka tign og fegurð er litið. — Tjöldum er slegið upp, kveikt
á prímus og hitað kaffi. Og nú skal ganga á hraunið. — Og enn
koma lækir, stundum stokkið yfir, stundum borin, gamanyrði,
fögnuður í hreinu, tæru öræfaloftinu. — Þarna blakta stærri
silfurfiðrildi en jeg hef áður sjeð. — Alt svo stórvaxið, t. d.
hvönnin.
Nú er komið í hinn margkunna Eyvindarkofa, útlagans, með
tærri lind í gólfi. Mun nokkur gleyma þeirri sjón? — Jeg er
látin síga niður af sterkum höndum og aftur dregin upp. —
Hvei-t mannsbarn er snortið af þeim minningum, sem koma
fram úr djúpi hugans, þjáningum útlagans, tíðarandanum, sem
þá ríkti og olli slíkum ófögnuði. — Þarna er tafið í marga tíma
við samræður, söng og upplestur, ræður o. fl. — Um sólarlag
var svo hlýtt sem mn hádag væri. — Mjer flaug í hug gagn-
stætt veður: Stórhríð í fullu veldi. Enda slíku lýst fyrir okkur
af þeim, sem þarna höfðu verið í slíkum hildarleik.
Loks var haldið að tjöldunum, farið í leiki, spilaður fótbolti
og að endingu stiginn dans sunnan undir einu tjaldinu í karga-
þýfi, sem varð um síðir sljett sem vaxborið gólf. — Fönguleg-
ur, ungur maður spilar á harmoníku. — Allir dansa, ungir sem
gamlir. — Það gladdi mig ósegjanlega að sjá eldri mennina
hrífast með. — Jeg leit á einn af öðrum og mintist margra við-
kvæmra tíma, sem þeir höfðu lifað í minni tíð. — Hjer skyldi
hvílast um stund. — Þokan breiddi þunna, mjúka blæju yfir
alt. — Því ekki að sofa og endurnærast? — En hvernig átti að
sofa í örmum öræfanáttúrunnar, aðeins eina nótt á æfinni, fyr-
ir okkur kvenfólkið? — Jeg náði aldrei að sofa. — Helst var að
fara út, ganga um grundír og eyrar, við smálækjanið.
Svo rann upp morguninn. — Mun nokkur gleyma, þá sólin
kom upp í almætti sínu og Herðubreið svifti af sér þokuhjúpn-
um, tárhrein og töfrandi? — Tjöldin tekin upp og lagt af stað
heim. — Borin var jeg enn yfir á, en hver það gerði, man jeg