Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 132

130
Hlín
VIÐBÆTIR.
Vegna þessara endurminninga frá Seyðisfirði finst mjer eiga
við að útskýra hversvegna hið merkilega og fallega fjall, norð-
an fjarðarins, heitir Bjólfur.
Það var í fornöld, að bræður tveir, Bjólfur og Sölvi, komu
austur á land og námu Seyðisfjörð. Bjólfur helgaði sjer land
norðan fjarðarins, en Sölvi sunnan. — Bjólfur reisti sjer bú og
nefndi jörðina Fjörð. Það er því landnámsjörð og ber það nafn
altaf síðan. — Bjólfur lagði svo fyrir að gera skyldi sjer haug
uppi á fjallinu (Bjólfinum), innarlega, á fögrum stað, á svo-
nefndri „Bæjarbrún", upp af Fjarðarseli, sem eins og nafnið
bendir til, var fyrst sel frá Firði, en varð svo seinna sjálfstæð
og ágæt jörð. — Bjólfur var svo heygður á svonefndum
„Haugsmýrum“, upp á brúninni, sem sjest frá Fjarðarseli.
Haugurinn sjest frá allri bygðinni enn í dag. — Sölvi ljet gera
sjer haug í Suðurfjalhnu, í svonefndum „Sölva-botnum“, það
eru sljettir, stórir hjallar í Suðurfjallinu, grænir og grösugir.
Kannast allir Seyðfirðingar við þá, þar var oft farið til berja.
Haugur Sölva sjest greinilega, hef jeg oft gengið í kringum
hann. — Haugarnir eru nokkuð háir, aflangir, líkt og báti hefði
verið hvolft yfir. — Það eru forn munnmæli, að á meðan
Bjólfur og Sölvi horfist í augu skuli aldrei snjóflóð hlaupa á
eða granda Firði. — Það reyndist satt, því stóra snjóflóðið 1885
snerti ekki Fjörð, en rann beggja megin við með ofsa hraða, og
tók öll hús, sem fyrir voru.
Afi minn, Sigurður Jónsson, hreppstjóri, bjó þá í I’irði, sem
var eignarjörð hans. J. J.
ALKORT.
(Gamalt íslenskt spil.)
Tígulkóngurinn kæri
kominn vildi jeg væri,
lagður í lófa mjer.
Alt að óskum gengi.
ef jeg tvistinn fengi,
fjarkinn fylgdi með,
spaðaátturnar, hjartaníurnar,
besefana alla.
Þá mundi jeg ekki falla!