Hlín - 01.01.1959, Qupperneq 134

132
Hlín
handa ykkur, þið sem njótið mentunar og rjettinda, er þeir
skópu ykkur, ávaxtið ekki verðmæti, er ykkur er rjett í hend-
ur, skeytið ekki um sorglega reynslu fyrri kynslóða og skyldur
ykkar við framtíðina. — Á ykkur hvílir skylda og þyngri
ábyrgð en á nokkurri kynslóð á undan ykkur. — En hvernig
bregðist þið við, og hvað verður það, er þið skilið í skaut fram-
tíðarinnar?
Til hvers er löng skólaganga, ef hún mentar ekki, þroskar og
göfgar, en aðeins eykur yfirgang og grimd í veröldinni. — Til
hvers er að vera góðum gáfum gæddur, ef þær eru notaðar
mannkyninu til ils? — Til hvers er hraði nútímans, ef hann
gerir mannkindumar vitstola?
„Litli vinur minn, hjer er hvíld fyrir ofreyndan huga þinn.
Hjer er uppruni okkar beggja: Jeg sprett upp í hlíðarbrún-
inni, en þú ert fæddur í bænum undir hlíðinni. Báðir erum við
lítill dropi í stóru hafi, en samt er máttur okkar mikill. — Not-
aðu mentun þína og skáldhneigð til þess að göfga hugi mann-
anna, kendu þeim að hagnýta orku og auðlindir jarðarinnar
mannkyninu til góðs.“
„Kæri litli foss, hafðu þökk. Hjer er það sem jeg leita að.
Hjeðan á jeg ljúfustu endurminningarnar. Hjer stóð jeg sem
barn við hlið móður minnar. Jeg sjé hana slíta upp lítið „Gleym
mjer ei“ og leggja það varlega í strauminn. „Það er kveðja frá
mjer til hafsins," segir hún. — „Mamma, segðu mjer sögu,“ segi
jeg. Mamma kann ótal sögur frá sjónum. Heil æfintýri um líf-
verur sjávarins og uppgötvanir barnanna við sjóinn, heim-
spekilegar viðræður þeirra um uppruna heimsins, trúmál,
stjórnmál og dásemdir þess að vera til.
Mamma horfir í strauminn, stundum veit jeg ekki, hvort hún
íalar við mig eða fossinn. Hún segir frá skýjaborgum barnanna,
er leika sjer í fjörunni, frá sjálfsöryggi þeirra og fyrirlitningu á
fávisku þeirra fullorðnu, er ekki skildu hugmyndir þeirra. Þau
bíða eftir því að verða stór og horfa með þrá í augum út á haf-
ið, þar sem æfintýrin bíða þeirra í stóru, ókunnu löndunum,
þar sem stóru trjen vaxa, er sjórinn skolar stundum til okkar
lands. — Mamma kann margar sögur rekaviðarins um heims-
höfin, hvemig hann lendir í orustum við dýrin í sjónum. Og
börnin í fjörunni ætla að kanna öll heimsins höf eins og trjá-
drumbamir, verða hetjur, bæði á sjó og landi, fljúga til fjar-
lægra stjarna, og klifa hæstu tindi jarðarinnar. Allar dáðir
ælta þau að drýgja fyrir litla þorpið sitt, sem í þeirra augum er
miðpunktur heimsins, og öll ætla þau að snúa heim aftur með
fullar hendur fjár og frægðarljóma.