Hlín - 01.01.1959, Side 140

138
Hlín
námsskeið hjer nálægt og fjekk salta kálið, þótti það ágætt. —
Salt kál er þjóðarrjettur í Þýskalandi.
Litun. — Þú spyr mig um kúahlandslitinn, sem líka er kall-
aður Islensk hárauða. — Jeg hef nú aldrei fengið nema brúnt
úr því.
Jeg safna kúahlandinu í tunnu í fjósinu, tek það í gróandan-
um, sem hve vera best. Næ mjer í sortulyng og læt það í tunn-
una, læt það liggja í hálfan mánuð, hræri oft í. Læt svo bandið
í, eða hvað það er sem jeg ætla að lita, tek það upp við og við
og læt það hanga yfir nóttina á spýtu, sem jeg legg yfir tunn-
una.
Það tekur mismunandi langan tíma að lita, eftir því hve
dökt það á að vera, 5—6 daga það deksta. Þetta þykir afar
fallegur litur og varanlegur. — Skolað vel á eftir.
Jeg hef oft litað úr gulmuru (grænt), úr mosa og faxpunti,
einnig úr rabarbarablöðum, dökkgrænt.
Frá Reykjavík er skrifað á Góunni 1959: — Tíminn þýtur
áfram og sólin skín skært. — Ó, hvað Guð er góður.
Nú er Vigdís Kristjánsdóttir, listakona, byrjuð að vefa
myndina af Ingólfi Arnarsyni og Hallveigu konu hans, er þau
stigu á land í Reykjavík. Hún á að fara í Ráðhús Reykjavíkur.
Myndin er máluð af Jóhanni Briem, listmálara. — Vigdís áskil-
ur sjer tvö ár. Kannske er það ekki of langur starfstími, hún
leggur til vefstól, hús o. fl. — Við konurnar í nefndinni fórum
upp til hennar nýlega (100 tröppur í Austurbæjar-barnaskól-
anum). Þar er alt myndarlegt. Mikið er nú vefstóllinn stór og
sterklegur. — Bandið er frá Álafossi, það fer vel í vefnum. —
Jeg vona að þetta gangi vel. — Hið íslenska kvenfjelag tekur
sinn þátt í þessu athæfi, einnig Samband íslenskra heimilisiðn-
aðarfjelaga. — Og svo þurfa konur borgarinnar að gefa krónur
í þetta teppi. — R.
Úr Reykjavík er skrifað á Góunni 1959: — Þegar veðrið er
svona gott á hverjum degi, þá förum við að hugsa til ferða að
Eyrarbakka, því við hlökkum altaf til að búa í „Húsinu“, rækta
kartöflur og rófur, kál og salat, og lofa börmmum að kynnast
hestum, kindum, kúm og hænsnum, eða rjettara sagt kynnast
sveitastörfum, og reyndar sjómenskunni líka, því Eyrarbakki
hefur upp á hvorttveggja að bjóða. — Það er friðsælt og gott
að vera þarna, en heldur langt til þess að jeg geti farið daglega,
þegar maður vinnur til kl. 6 og byrjar kl. 9 á morgnana.
En aksturinn tekur klukkutíma, greitt farið.
Frjettir frá fjelagskonu í Reykjavík veturinn 1959: — Jeg er
alveg í standandi vandræðum, altaf í fínum boðum, þrjú á einni