Morgunn - 01.12.1934, Síða 8

134
M0R6UNN
hann fult námsskeið við læknaskóla í taugafræði, en full-
komið læknispróf tók hann aldrei. Að lokum hvarf hann
aftur til Englands til þess að beita þar þekkingu sinni og
reynslu.
Hann komst brátt að raun um, að eklci var auðhlaup-
ið að því að fá ensku læknana til að viðurkenna dáleiðsl-
una. Alment var litið á hana á Englandi sem einhverja
galdra. Læknarnir vildu ekkert sinna henni. Það tók
hann mörg ár og mikla fyrirhöfn að sannfæra þá um, að
þetta væri máttur til góðs, sem lægi utan við alt, sem
þeir hefðu áður þekt, máttur, sem ef til vill kynni að gera
byltingu í iæknislistinni, ef hann gengi í bandalag við
þeirra eigin vísindi.
Samt komu læknar til hans til þess að forvitnast um
þessi nýju vísindi. Þeir komu með hugann fullan af reng-
ingum, og fáa tókst honum að sannfæra. Að lokum fóru
einstaka læknar að senda honum sjúklinga, sem þeir
töldu ólæknandi. Árangurinn varð meiri en jafnvel hann
sjálfur hafði búist við.
Eitt af þeim ráðum, sem hann notaði til þess að út-
breiða þekkingu á þessari nýju vísindagrein, var það að
flytja erindi víðsvegar um landið fyrir lælcna. Hann gerði
þeim svo ljósa grein, sem hann gat, fyrir kenningum sín-
um og bauðst til að svara spurningum á eftir eða sýna
dáleiðsluáhrifin.
Hentugast reyndist honum að fá einhvern af lækn-
unum, sem viðstaddir voru, til þess að koma upp á ræðu-
pallinn ogfara þar með þá sem sjúklinga. Hann segir frá
ýmsum skringilegum atvikum, sem gerðust á þessum sam-
komum. Eg verð að láta mér nægja að segja frá einu
þeirra.
Hann flutti erindi í London 1905 og eitthvað 800
læknar víðsvegar af landinu voru þarna saman komnir.
Þegar erindinu var lokið, bauð hann hverjum sem vildi'
að koma upp á ræðupallinn, svo að hann gæti sýnt til-
heyrendunum áhrifin. Einn af þeim, sem kom upp til