Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 65

MORGUNN
191
þungt haldinn á Sauðárkróks-sjúkrahúsi, en síðan segist
hann marg-oft hafa orðið þeirra var. Þakkar hann þeim
að miklu leyti bata þann, er hann hefir fengið.
Síðastliðinn vetur fór hann að reyna að nota þessar
lækningar öðrum til hjálpar, og þeir, sem hafa reynt þær,
fullyrða, að þeir hafi fengið mikla bót.
Eg vil taka það fram, að eg hefi aldrei verið trúuð á
dulrænar lækningar, enda er eg með öllu ókunn þeim efn-
um; en eg mun segja rétt og satt frá því, er eg heyrði og sá.
Eg átti tal við Jóhann áður en tilraunalækningin
byrjaði. Bað hann mig að vera óhrædda, þó að mér kynni
að finnast þetta nokkuð ægilegt; fólkið risi upp hressara
en það legðist fyrir. Hann fékk mér úrið og bað mig að
gæta vel að tímanum. Það byrjaði klukkan á mínútunni
sex. — Sigrún Ó. Snorradóttir frá Stóru-Gröf yrði
fyrst. Hefir hún nefsjúkdóm. Hefir grafið í nefkokinu og
hlustarganginum, graftrarútferð var úr hægra eyra. Hún
fór suður og fékk litla bót. — Þegar klukkuna vantaði
tæpa mínútu í sex kom hún inn í herbergið. Hún settist í
legubekkinn og tók af sér skóna. Eg sá, að óstyrkur var á
höndum hennar. Að öðru leyti virtist mér hún alveg eins
og þegar eg heilsaði henni fyrir tæpum klukkutíma.
Jóhann hallaði henni útaf á legubekkinn, en samstund-
is reis hún upp. Hún þreif báðum höndum um höfuð sér,
neri ennið og kinnbeinin, stundi og bar sig að öllu til eins
og maður, sem þolir ekki við fyrir þrautum. Hún kastaðist
til og frá á bekknum og stóð á öndinni. Jóhann hafði nóg að
gjöra, að gæta þess, að hún kastaðist ekki niður úr hon-
um, á milli þess er hann neri hana og hagræddi henni á
Ýmsan hátt. En að því er mér virtist, hafði hún fulla með-
vitund. Þegar hann spurði hana, hvar þrautirnar væru
uiestar, svaraði hún því hiklaust. En þó hún sýndist taka
út þrautir, neitaði hún því, að sér liði mjög illa.Annars
virtist, sem straumur þessi færi um allan líkamann, en
hans gætti mest, þar sem veilan er. Eg undraðist það, hve
iiprar og skjótar handatiltektir Jóhanns voru. Æfður lækn-