Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 13

M 0 E G U N N
139
Jæknum. Þeir komu þá með sjúkling til hans, sem þeir
töldu áreiðanlegt, að hann gæti ekki læknað. Sjúkling-
urinn var um 24 ára og hafði orðið aflvana 7 árum áð-
ur við fallbyssusprengingu úti í skipi.
Hann gat naumast hreyft nokkurn vöðva í líkama
;sínum og áreiðanlega ekki handleggina né fæturna. Ekki
gat hann heldur talað. Hann var eins og líflaus böggull;
hann gat alls ekkert gert fyrir sjálfan sig og var að öllu
leyti upp á aðra kominn.
Hann var alþektur meðal lækna á norðanverðu Eng-
landi. Beztu sérfræðingar þeirra tíma höfðu reynt það
við hann, sem þeir gátu. Og þeir höfðu alls engan árang-
ur fengið.
Á þeim dögum var hann ávalt vanur að reyna við
alla sjúklinga, sem læknarnir færðu honum. Hann vissi,
að með því einu móti gat hann sannfært þá um það, að
hann væri ekki að fara með hégóma. En þótt kynlegt
kunni að virðast í fyrstu, þá gerðu dásamlegustu lækn-
ingarnar honum meira tjón með læknunum en hann
hefði haft af því, að honum hefði mistekist. Þeir töldu
sjúkdómana svo úreiðanlega ólæknandi, svo andstætt
allri skynsemi, að bót yrði ráðin á þeim, að þeir gátu
ekki trúað sínum eigin augum, þegar þeir sáu lækning-
una, og héldu helzt, að þetta væri einhver töfrablandin
tilviljun, sem ekki gæti komið fyrir aftur.
Svo var um þennan aflvana sjómann, sem eg er nú
að segja frá. Allir læknarnir, sem viðstaddir voru, þektu
hann, og allir höfðu þeir reynt að gera eitthvað fyrir
hann, án þess nokkur árangur fengist.
Sjúklingnum var ekið í stól upp á ræðupallinn. Áður
en ein mínúta var liðin, var hann kominn í fastan svefn.
Margir koddar voru lagðir á pallinn. Tveir af læknunum
hjálpuðu til að lyfta honum upp úr stólnum, og lögðu
hann á grúfu á koddana. ,,Nú“, sagði Erskine við hann
í hvössum róm, ,,þér eruð úti á skipi. Eg er yfirmaður
.yðar. Þér eigið að hlýða mér“.