Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 60

186
M 0 II G U N N
tekin ofan af hægri fæti mínum af ósýnilegu afli og fót-
urinn tekinn á loft frá rúminu; síðan var hann teygður og
beygður um hnéð. Þessar hreyfingar voru gjörðar sam-
fleytt til klukkan 2,28. Þá var fóturinn lagður beinn niður
í rúmið aftur og þá byrjaði alveg eins titringur í fætinum
eins og áður er frá skýrt. Sá titringur var til kl. 2,38. Þá
byrjuðu aftur alveg eins hreyfingar í hægri fæti mínum
eins og voru frá klukkan 2,8 til klukkan 2,28. Þessar seinni
hreyfingar í fætinum stóðu frá kl. 2,38 til kl. 2,58. Þá var
fóturinn aftur lagður niður í rúmið og teppin breidd yfir
fótinn, eins og þau áður voru. En um leið og þetta var búið,
fann eg að streymdi lækningastraumur um allan minn lík-
ama og þá titraði eg svo mikið, að líkast var því, sem eg
væri festur á þráð eða sem blaktandi strá í stormi.
Eg kastaðist á grúfu og byltist alla vega til og frá i
rúminu, en sterkasti straumurinn var lagður í hrygginn
á mér og fram í bringspalirnar og í magann. Þessi lælcn-
ingastraumur streymdi óslitinn um allan minn líkama þar
til kl. var 3,58, að hann hvarf snögglega.
Eg sá þá Friðrik lækni hjá mér, og spurði eg hann:
„Er þetta búið?“ og svaraði hann: „Já“. En þá um leið
féll eg í væran svefn, þar til kl. 4,38, að eg vaknaði.
Þess skal getið, að þá tvo klukkutíma, sem lækninga-
straumurinn var í líkama mínum, voru þjáningar mínar
svo miklar, að eg gat ekki af borið þær hljóðalaust, og
fanst mér að eg ætlaði alveg að deyja, en var þó rólegur,
því eghefi þráð í öllum mínum veikindum, að dauðinn berði
á dyr hjá mér; eg hefi aldrei kviðið fyrir dauðastundu
minni. —
Eins og eg er áður búinn að skýra frá, þá vaknaði eg
kl. 4,38. Voru þá miklir strengir í öllum líkama mínum
og eg var sumstaðar dálítið aumur, einkum í hægri fæti.
Á sama klukkutíma sem eg vaknaði, fór eg á fætur
og var á fótum í tvo klukkutíma og gekk alveg óhaltur,
með svo liðugan hægri fótinn, að eg gat þvingunarlaust
sett hælinn á honum upp aftan við mjöðmina. Eg hefi ekk-