Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 27

M 0 11 G U N N
153
hafði þann sið að koma hlaupandi inn í stofur hans, þeg-
ar hann hélt að enginn væri hjá honum.
Nú kom hann .einu sinni stökkvandi, veifaði hand-
leggnum, sem hafði verið veikur, og söng svo hátt, sem
hann gat. Þá vildi svo til, að sjúklingur var hjá Erskine.
Það var roskinn maður með einkennilegan sjúkdóm.
Ilann hafði orðið alveg stirður og alt af orðið að sitja.
Hann gat ekki gengið, tæplega hreyft sig neitt, en sat
dag og nótt í sömu stellingunum, með hendurnar á hnján-
um, leit hvorki til hægri né vinstri, gat ekki matað sig
sjálfur og tæplega talað. Örðugleiki Erskines með hann
var sá, að hann fékst ekki til að sofna, og þó að mikið
megi stundum gera fyrir vakandi sjúklinga, þá vildi Er-
skine ávalt að sjúklingar, sem mikið var að, sofnuðu, því
að þá gat hann náð að fullu til undirvitundar þeirra.
Erskine hafði gert margar tilraunir með þennan
mann, og honum hafði tekist að losa svo um liðamót hans,.
að hann gat klætt sig og afklætt hjálparlaust, gengið
upp og ofan stiga og matast sjálfur, ef hann þurfti ekki
að flýta sér að neinu. En ekki var hann enn ánægður með
árangurinn, og hann vissi, að ef hann gæti fengið mann-
inn til að sofna, þá gæti hann læknað hann að fullu tafar-
laust. Hann var að reyna að telja um fyrir manninum, að
hann ætti að fást til að sofna, þegar drengurinn kom
þjótandi inn. Erskine sagði manninum frá lækningu
drengsins, og sagði að nú skyldi hann sjá sjúkling sofa.
Hann lét þá drenginn setjast á stól og svæfði hann.
Sjúklingurinn spurði, hvað drengurinn gæti sagt
þeim.
,,Hvað eru margir menn hér í stofunni?“ spurði Er-
skine.
,,Þrír — þér, gamli maðurinn og eg“.
„Enginn annar?“
„Nei“.
Þá datt Erskine Japaninn í hug.
„Sérðu nokkra framliðna menn?“ spurði Erskine..