Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 24

150
MORGUNN
að vera því til fyrirstöðu, að hugurinn geti flutt sig inn
í þann heim, þegar það er dauðinn í stað dáleiðslunnar,
sem leggur hendur sínar á hina jarðnesku veru?
En þá erum vér komnir að starfsemi sálarinnar, seg-
ir Erskine.
Það ræður að líkindum, að þar sem fá má fram-
g.engt stórvirkjum til Jækninga á hinum alvarlegustu
meinsemdum með dáleiðslu, þá geti hún komið að liði í
daglegu lífi manna, þegar minna er í húfi. En sá árang-
ur getur í raun og veru verið jafn merkilegur eins og
hinn, er stórfeldari sýnist. Þó að menn geri sér ,ekki al-
ment grein fyrir því, liggur minnið í undirvitundinni, og
hjá henni er það svo frábærlega þroskað, að hún gleymir
engu, sem hún hefir einhvern tíma fengið að vita að gert
hefir verið eða hugsað. Hitt er annað mál, hvort vér get-
um í almennu vökuástandi fengið undirvitundina til að
hjálpa okkur, fengið hana til að miðla oss af sínum
leyndu birgðum, því, sem vér þurfum sérstaklega á að
halda í það og það skiptið. Það getum vér vitanlega ekki
æfinlega. Vér gleymum. En það er af því, að vér get-
um ekki náð valdi á undirvitundinni.
Við ítrekaðar tilraunir í þessu efni hefir Erskine
fengið fasta sannfæring um það, að undirvitundin getur
engu gleymt.
Til dæmis að taka segir hann frá leikara, sem til
hans kom. Hann átti að taka að sér að leika hlutverk
Macbeths í leikriti Shakespeares með 48 klukkustunda
fyrirvara. Hann hafði l.eikið hlutverkið fáeinum árum
áður, svo að hann efaðistekki um, að honum mundi verða
auðvelt að g.löggva sig á því aftur. En síðan að hann
hafði leikið þetta, hafði hann orðið fyrir áfalli og taug-
arnar komist í mikið ólag. Og nú komst hann að raun um,
sér til mikillar skelfingar, að hann gat ekki rifjað hlut-
verkið upp. Hann hafði þegar eytt miklu af sínum dýr-
mæta tíma í það að reyna að læra hlutverkið, en honum