Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 14

140
MOEGUNN
Maðurinn hreyfði sig ekki minstu vitund. Einhver
meðal áhorfenda fóru að hlæja. Erskine hélt þá áfram:
„Við erum að leggja til orustu. . . . Orustan er byrj-
uð. . . . Verið þér rólegur; skipið hefir verið sprengt. . . .
Við erum að sökkva. Gætið þér að yður“.
Maðurinn stundi. Svitinn rann eftir andlitinu á
honum.
Einhver fór að hrópa til Erskines framan úr saln-
um. Hann sneri sér við og fékk manninn til að þegja.
Hann vissi að maðurinn hafði engar þi'autir, en að sefj-
unin var að komast inn í huga hans. Hann vildi hreyfa
sig og vissí, aö hann gat það ,ekki, því að honum hafði
enn ekki verið sagt að gera það. Erskine sneri sér nú
aftur að honum og sagði:
„Verið þér nú tilbúinn. Skipið verður sokkið eftir
eina mínútu. ... Við verðum að steypa okkur útbyrð-
is. . . . Verið þér ekki hræddur. Eg steypi mér útbyrðis
með yður. . . . Við verðum samferða. . . . Eg lít eftir
yður . . . hana nú. Tilbúinn. . . . Stökkvið þér út. . . .
Syndið þér. . . . Syndið þér til aðbjarga lífinu. . . . Synd-
ið þér. . . . Með handleggjum og fótum. . . . Syndið þér.
. . . Syndið þér. . . .“
Nú fór að verða hávaði fram í salnum, því að mað-
urinn hlýddi þessu. Þessi hægláta læknasamkoma stóð
upp og æpti fagnaðaróp.
Maðurinn tók sterk og róleg sundtök. Það sýndist
ekkert aftra honum, að hann lá á koddunum. Hendur
hans sveifluðust yfir hart gólfið og skinnið nuddaðist af
höndum hans, þegar liann var að sveifla þeim gegnum
þetta ímyndaða vatn. Fótleggir hansvoru samtaka. Hann
fór að mása og blása og sneri höfðinu fram og aftur.
Koddarnir, sem hann hafði legið á, þeyttust burt, og enn
hélt hann áfram að ,,synda“.
Erskine sneri honum nú á bakið og sagði honum að
fljóta uppi. Hann lá rólegur, teygði handleggina beint
út frá herðunum og hreyfði hendurnar hægt.