Morgunn - 01.12.1934, Side 82

208
MORGUNN
II.
„Maður er að deyja“.
Hér er þá manndvergur vor, er hann færist hægt
undir hina þungu bogahvelfingu.
Hann heyrir raddir þeirra, er nærstaddir eru, eins
og þær kæmu úr mikilli fjarlægð; verður ef til vill var
við sorgaróp; hann finnur til þess frekar ,en hann viti,
að einhver sé að leggja af stað í langt ferðalag, og það
vekur furðu hans, þegar hann kemst að því, að ferða-
maðurinn er hann sjálfur — hann hreyfist að landmörk-
unum, sem hann hefir ávalt heyrt um, að þaðan kæmi
enginn aftur.
Hann vissi auðvitað, að ,einhvern tíma færi hann
þessa ferð, en hann hefir í raun og veru aldrei um það
hugsað, og það einkennilega er, að hann hugsar jafnvel
ekki um það núna. Sannleikurinn er, að hann áttar sig
nú á því óvænt og skyndilega, og með þeim ákafa og
skýra skilning, sem við og við skýzt í gegnum bana-
draum hans, að hann hafi oft fundið til þess með sárs-
auka, hve skjótlega hann og aðrir höfðu oft gleymt þeim,
sem nákomnastir voru og mest var unnað, þegar þeir
dóu. Ef til vill var dauðinn eðlilegur, þrátt fyrir alt.
Þetta virtist alls ekki vera þessi hræðilega raun, sem
hann hafði búist við. Þetta var eðlilegt, eins og svefninn.
Og svefn er það, því meðan hann er um þetta að
hugsa, Ipgst mistur yfir hann og hann fellur í svefn.
Hann vaknar ekki löngu síðar af svefninum, og þyk-
ist þá vita, að hann sé að dreyma og hann muni senn
vakna, — hann stendur við hliðina á sínum eigin líkama
og horfir niður á hann, er hann liggur kyrlátur og óvenju-
lega virðulegur ásýndum.
Konan hans er þarna og yngsta barnið hans; og
hann sér, að móðirin lyftir barninu upp, svo að það geti
séð föður sinn ,,í síðasta sinn“ — og tár eru í augum