Morgunn - 01.12.1934, Síða 28

154
M ORGUNN
„Já“. !
„Hvar?“
„Bak við stólinn mannsins þarna“.
„Segðu okkur frá honum“.
„Það er gamall maður. Hann er með sítt, hvítt skegg
og hvítt hár, sem skipt er í miðjunni. Ofan á höfðinu er
það þunt, en gúlpar út við eyrun. Hann er í síðum, svört-
um frakka. Hann leggur höndina á öxlina á manninum á
stólnum, er að tala við hann og segir: „Hvers vegna
hlustarðu ekki á Erskine, og gerir það, sem hann segir
þér? Hann læknar þig, ef þú gerir það, sem hann er að
fara fram á. Þú veizt, að eg hefi vit á því, sem eg er að
tala um“. Þetta sagði hann. Nú er hann farinn“.
Erskine vakti drenginn og hann fór heim til sín.
Hann hafði ekki heyrt það, sem þeir höfðu verið að tala
um, né heldur hafði hann neina hugmynd um það, sem
hann hafði séð í svefninum, né það, sem hann hafði sagt
í svefninum.
Maðurinn sat grafkyr dálitla stund.
„Þetta er dásamlegt!" sagði hann að lokum. „Dreng-
urinn lýsti föður mínum nákvæmlega, eins og hann var
áður en hann dó, fyrir 20 árum. Hann var læknir og hafði
mikla aðsókn. Svo lengi sem eg get munað, var hann
æfinlega í síðum lafafrakka. Og hárið var nákvæmlega
eins og drengurinn lýsti því“.
En þrátt fyrir þessa áréttingu frá öðrum heimi, af-
sagði hann enn að láta svæfa sig. Erskine vonar samt í
bók sinni, að honum muni að lokum takast að læltna
manninn.
Þá kemur enn ein af þeim sögum hans, sem snerta
spíritismann.
Lundúnakona ein, sem hafði orðið fyrir taugatrufl-
un af loftbátaárásum, leitaði til Erskines. Hún var fús á
aðsofna. En hann var naumast byrjaður á að svæfa hana,
þegar hún fór að tafsa eitthvað, eins og hún væri að reyna
að tala.