Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 56

182
MOEGUNN
ir sjúkrahússins; sé eg þá hjúkrunarkonu sjúkrahússins
og við hlið hennar stendur maður, sem eg hafði ekki áður
séð, og ganga þau inn í stofuna og staðnæmdist hjúkrun-
arkonan á miðju gólfi, en hinn ókunni maður, sem sagðist
vera Friðrik læknir, gengur að rúmgafli mínum og seg-
ir: „Þennan mann þarf eg að fá að skoða“. Hjúkrunar-
konan svarar: „Það getið þér ekki, því þessi sjúklingur
getur ekki hreyft sig, svo eg fer og sæki mann yður til
hjálpar“. En Friðrik læknir svarar: „Eg þarf enga hjálp,
eg er vanur að skoða mína sjúklinga sjálfur“. í því geng-
ur hjúkrunarkonan út úr stofunni. Vaknaði eg þá og Frið-
rik læknir kinkar til mín kolli og brosir og skein blíða og
ástúð af andliti hans. Að lýsa nánar þessum ágæta hjálpar-
manni mínum tel eg ekki þörf, því þeim, sem ekki vilja
trúa þessari frásögn minni, get eg ekki sannað hana með
vitnum, en hinum, sem reynt hafa, vita og vona, að slík
fyrirbrigði séu til, gæti máske orðið einhver styrkur í
því að eg skýri opinberlega frá þeim lækningum, sem
fram fóru á mér fyrnefnda nótt.
Gengur nú Friðrik læknir að hliðinni á rúmi mínu og
leggur eitthvað á hægri handlegg minn, og er þá sem um
mig leggi straum líkt og úr rafmagnsvél, færði hann þetta
um handlegginn upp á öxl og niður aftur. Síðan tók hann
að skoða á mér kviðarholið. Þar næst leið eg hægt á
hægri hliðina, án þess að finna nokkuð til, og styður
Friðrik nú fast á efsta hryggjalið minn og síðan niður
eftir öllum hryggnum og aftur til baka, en fastast studdi
hann á veiluliðina í baki mínu. Var eg síðan lagður á bak-
ið aftur. Að því búnu gekk Friðrik aftur með rúmi mínu,
staðnæmdist við rúmgaflinn og horfði á mig álíka langa
stund og þegar hann kom, kinkaði svo til mín kolli og
gekk út á svalirnar. Þá var klukkan orðin 5 um morg-
uninn.
En þegar hitamæling fór fram þann morgun, var eg
orðinn með normalhita, en hafði hita áður, og er það
sannanlegt eftir hitablöðum sjúkrahússins á Sauðárkróki,