Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 16

142
M OR GUNN
arnir aftur og urðu af nýju eins og þeir áttu að sér. Mað-
urinn hafði fengið atvinnu og honum leið vel.
Erskine gaf mörgum blindum mönnum sjónina. Eg
ætla að segja frá einni af þeim lækningum. Hann var
beðinn fyrir 9 ára gamla stúlku, sem hafði verið blind
frá fæðingu. Hún hafði verið send burt frá ýmsum spít-
ölum sem ólæknandi. Hún hafði verið í skóla fyrir blinda
menn og hafði lært að lesa sjónleysingjaletur. Hann
svæfði hana og sagði henni að hún gæti séð. Hann furð-
aði á því sjálfan, að hún sagðist nú sjá, því að hann hafði
efast um að þetta tækist. Hann heldur því fram, að að
öllum jafnaði þurfi tvö skilyrði til lækningarinnar: Að
sjúklingurinn vilji láta læknast og að dávaldurinn trúi
því, að hann geti læknað sjúklinginn.
Litla stúlkan var orðin sjáandi. Hann vakti hana
eftir stutta stund. Hún gat lýst hlutunum í herberginu, og
það sannaðist, að hún sá eins vel og hann.
Hann segist aldrei muni geta gleymt þeim augna-
blikum, þegar hún vaknaði. Hún sat kyr örstutta stund.
Þá sneri hún sér við á stólnum, eins og hún væri að líta
kringum sig í herberginu. Svo sneri hún sér að Erskine
og þagði. Að lokum sagði hún: ,,Er þetta þér?“ Þá benti
hún á andlitið á honum og sagði: ,,Er þetta andlit?“
„Já“, sagði Erskine.
„Lofið þér mér að taka á því“.
Erskine gerði það.
Þá tók hún á andlitinu á sjálfri sér, þreifaði um það
alt, eins og hún hafði þreifað um andlitið á Erskine.
„Ó, já, svona er það“, sagði hún. „Það er líkt and-
litinu á mér. Og er þetta hárið á yður? En það er ekki líkt
hárinu á mér. Mitt hár er langt. Og hvað er þetta?“
Og hún benti á mynd. Og svona hélt hún áfram um alt
herbergið. Sérstaklega furðaði hana á sólinni og gras-
inu 1 garðinum, og ef til vill fanst henni spegillinn á.
veggnum dásamlegastur af öllu.
Eg held ekki, segir Erskine, að eg eigi neina átakan-