Morgunn - 01.12.1934, Blaðsíða 58

184
MORGUNN
dagsett 7. ágúst 1932, um að Friðrik læknir hafi talað þar
í gegnum miðil og sagt: „Nú má eg ekki vera lengur, því
að eg þarf að fara suður á Landsspítala til hans Jóhanns
vinar hans Eiríks“.
En eftir hina löngu legu mína á Landsspítalanum og
litla von læknanna þar um að eg gæti fengið lækningu á
liðagigtinni og öðrum sjúkdómum mínum, fór eg austur
á Reykjahæli. Af því varð sá árangur sem eftirfarandi
skýrsla sýnir.
III.
Eg fór af Landsspítalanum þann 14. nóv. 1932 austur
á Reykjahæli, til að leita mér lækninga, reyna hveraleðju
við liðagigt, sem var mikil í mér, en þó mest í bakinu og
hægri fæti um hnéð; og þar dvaldi eg til 10. mars 1933.
Þá tíma, sem eg gat verið á fótum á Landsspítalanum,
studdist eg við einn og tvo stafi er eg gekk, sökum magn-
leysis og stirðleika í hægri fæti, því hann var sem næst
ósvegjanlegur um hnéð. Eg var eins haltur á Reykjahæli,
þar til 23. febrúar, að atburður sá gjörðist, sem eg skýri
hér frá. Þann 19. febrúar sagði eg stofufélögum mínum
að nú ætti eg í vændum eftir þagnartímann n. k. fimtudag
að ganga afhaltur. Stofufélagar mínir voru vantrúaðir á.
þessa frásögn mína, því svo stórkostlegar framfarir gætu
varla gerst svo snögglega á manni, sem væri jafnmikið
haltur sem eg. Bað eg þá stofufélga mína að bíða með
þolinmæði þar til á fimtudaginn, og þá skyldu þeir sjá
hvað fram færi, og biðu þeir með stillingu eftir þeim degi
sem öðrum dögum. En dagana frá 19. febrúar til 23. s. m.
töluðum við félagar oft um þann atburð, sem gerast mundi
á þeim degi.
Nú vil eg geta þess, að eg fékk ákafan stífkrampa í
allan minn líkama, þ. 25. janúar og aftur ákafan stífkrampa
þ. 4. febrúar. Þar af leiðandi hafði eg þann 23. febrúar
ekki nema eins klukkutíma fótaferð, ef fótaferð skyldi