Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 45

M O R G U N N
171
skal segja þér, maður minn, það er dálítið einkennilegt
við hann. Eg skil það ekki. Eitthvað svo óstöðugt við
hann, ekki skemtilegt. Hann gat ekki gert að því, honum
fanst þú gera sér svo mikið á móti skapi, meðan hann
lifði, ,en nú veit hann, að þú hefir gert honum mikið gott.
Þú hefir verið eitthvað með þessum manni. Mér finst
hann vera útlendingur. Hann hefir verið fjarska veikur.
Hún kemur nú aftur, konan þín, og er glöð og ánægð.
Það er hjá henni lítil, dökkhærð telpa, í bláum kjól. Þið
hafið gefið henni eitthvað, það ,er svo hátíðlegt í sam-
bandi við litlu stúlkuna. Hún er fjarska brosleit og elsku-
leg við þig. Jón gat ekki munað þetta; en þá heyrir Jakob
konuna hans segja: „Þú manst það seinna.“ Svo biður
hún þig að skila kveðju til barnanna og kveður þig.
Jón Guðmundsson gefur eftirfarandi skýringu á
þessum fundi:
Lýsingar þær, ,er eg fékk af konu minni á þessum
sambandsfundi, eru svo réttar og sannar, sem eg frekast
get óskað eftir, bæði hvað snertir útlit hennar og skap-
gerð, svo að það tekur af allan vafa; eg er sannfærður
urn, að það var hún. Og þar sem mér eru færð þau orð
frá henni: „Það fór eins og eg sagði, að eg yrði á undan“,
þá ,er það um það að segja, að konan mín hélt því alt af
fram, þegar við töluðum um þau mál, að hún dæi á undan
mér. En eg sagði þá oftast, að hún vissi það ekki, það
gæti eins orðið, að eg dæi á undan henni, en hún breytti
aldrei þeirri skoðun, enda minnir hún mig á það þarna
á fundinum. En ekki hafði mér komið til hugar þetta sam-
fal okkar og mundi ekki eftir því, fyr en eg var mintur
a það þarna af henni sjálfri. Rúminu, sem hún sýnir mér,
man eg ekki glögt eftir. Glerhund þann, er lýst var, átt-
við hjónin á fyrstu samveruárum okkar, og er rétt
lýst, en er nú ekki til. Störfum hennar er sömuleiðis svo
uákvæmlega lýst, að eg hefði ekki getað gert það betur
sjálfur; hún kunni öll þau störf, er sönn húsmóðir þarf
að kunna, og margs konar fína handavinnu.