Morgunn - 01.12.1934, Side 104

230
M0E6UNN
vor, eru greinilega þrungnar af lífi, þrungnar af þeirri
fegurð, sem nær til líkama eigi síður en hins andlega lífs.
En einhvern tíma mun Andinn geta tekið sér bústað
í musterum, sem útbúin hafa verið fyrir hann — í fögr-
um, þróttmiklum, liðugum líkama með stæltum taugum.
Því að þetta verður verkefni uppeldisfræðinga fram-
tíðarinnar — ekki þess fræðimanns, sem fæst við líkam-
lega mentun einungis, heldur og andlega, þegar svo verður
komið, að uppeldisfræðingur býr yfir dulrænni þekkingu
og er andi og líkami verður eitt — jafnvel hér í jarð-
neskum heimi.
En nú kem eg að efni, sem mikið er þráttað um.
Ýmsir höfundar hafa haldið því fram, að þeim hafi
þráfaldlega verið skýrt frá því af vinum úr öðrum heimi,
að þar væri hold og blóð eins og hér. Þessir vinir þeirra
segja í fullri einlægni: „Vér finnum, að líkami vor er
alveg eins staðgóður eins og hann var á jörðunni — það
er sama holdið og blóðið“.
En „hold og blóð getur ekki erft guðsríki", eigi erfir
heldur hið forgengilega óforgengileikann. Og um astral-
líkamann er það að segja, að þegar hann hefir fært sig
úr jarðneskum líkaama, þá væri það á móti lögmálum
náttúrunnar, sem aldrei eru rofin, ef hann tælci á sig hold
og blóð að nýju.
En hver er þá skýringin á þessu?
Hún er einföld.
Fólk losar sig ekki við hleypidóma sína og ímyndanir,
þótt það skifti um líkama! Ef það er nokkuð, sem vér
sérstaklega lærum af sambandinu við astral-heiminn, þá
er það þetta! Öll saga miðilsstarfseminnar styrkir þetta.
Það er hætt við því, að fólk, sem hugsar eins og efnis-
hyggjumenn hér í heimi, flytji þann hugsunarhátt með sér
yfir dal dauðans. Sveif lur þeirra eru í samræmi við sveiflur
þeirra, sem með þeim eru; þeir sjá og heyra og þreifa og
finna ilm; líkamir þeirra virðast eins fastir og staðgóðir
og nokkuru sinni áður, og þeir álykta eðlilega af því, að