Morgunn - 01.12.1934, Síða 33

MORGUNN
159’
Huldir dómar.
Preöikun eftir Ófeig Uigfússon prófast.
„Ó, Guð minn, vek þá hugsun mér í huga | við hverja neyð
og sorg og reynslusár", að „það land er til, sem fögnuð fær þeim
fullan veitt, er búa þar“, og' að eins og Drottinn Jesús varð dýrðlegur
eftir að hafa þolað allar raunirnar hér og sigrað hér alla synd
og neyð, eins megum einnig vér, hver og einn, vænta eilífrar vistar
um síðir í „landinu, sem fögnuð fær þeim fullan veitt, er búa þar“,
og verða þar dýrðlegir, líkt og sjálfur Prelsarinn, ef vér fylgjum
honum, göngum á hans vegum hér og reynum eftir mætti að lifa
í hans trú og elsku, og' deyjum svo í von og trausti hans. — Ó, vek
þessa hugsun, og haltu henni vakandi í huga hvers eins af oss, þá
styrkjumst vér og „látum oss böl ei buga, og brosið skín í gegnum
öll vor tár“.
„Prestar hinum heimi frá
hulda dóma segja.
Skyldi þeim ekki bregða í brá,
blessuöum, nær þeir deyja“.
Eg bið góða áheyrendur að hneykslast ekki á því,
heldur skilja, að eg fer hér með þetta alkunna alþýðuer-
indi alls ekki af glensi eða gáska, heldur í hreinustu hjart-
ans alvöru. Mér finst líka, að geta megi nærri, að þó að
þetta erindi kunni að vera upphaflega kveðið bæði í „gamni
og alvöru“, þá geti nú hér ekki verið um neitt gamanmál
að ræða fyrir mig, sem, eins og aðrir stéttarbræður mínir,
hefi sjálfur verið senn í 40 ár að segja bæði sjálfum mér
og öðrum „hulda dóma hinum heimi frá“, og er nú þar á
ofan sjálfur farinn að færast óðum nær því sjálfsagða
marki, þar sem „sjón skal verða sögu ríkari“, þar sem
sýnt og reynt mun verða, hvort rétt eða rangt, langt frá
oða nærri vegi, hefir verið hugsað og sagt frá „huldum
dómum“ annars heims og lífs.