Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 68

62
M 0 RGUNN
smækkað, fölt endurskin af manni, fremur aumlegt, ein-
mana og yfirgefið, — aðeins vesæll svipur“.
. . . Hann bygði ótta sinn á þeirri trú, að þar sem
heilinn væri efnislegur, hlyti „andi“ að skilja við alt, sem
gerði hann merkilegan eða athyglisverðan sem mann. í
okkar augum er heilinn aðeins hinn efnislegi hluti af því
hljóðfæri, sem sálin leikur á, og við trúum því, að hún fái
eða hafi fullkomna ljósvaka-eftirmynd af þeim líkama,
sem hér er eftir skilinn. Nú get eg að vísu ekki komið með
„anda“ til að sanna þetta fyrir hr. Joad, en eg vildi gjarna
benda á, að sönnunin kunni að fást hérna megin grafar.
Ef hægt er að sýna fram á, að sálin geti fjarlægst líkam-
ann, á meðan maðurinn er á lífi, og að hinn andlegi hluti
mannsins haldi allri skynsemi hans, þá virðist engin á-
stæða til að ætla, að eðli þessa andlega hluta breytist, þó
að fullkominn aðskilnaður verði við líkamann.
Nú er þessi stundar-aðskilnaður, eða fjarlæging, í
lifanda lífi þó nokkuð algengur og getur ýmist komið af
tilviljun eða við iðkun.
Eg vil sérstaklega taka dæmi af manni, sem var langt
frá því, að vera spíritisti. Eg á við hinn alkunna rithöf-
und William Gerhardi, skynsaman, veraldlegan, holdlega
sinnaðan mann, — honum segist svo frá sjálfum, að sig
langi til að eiga fjórar arabiskar konur, — hann vaknaði
eða rankaði við sér eitt kvöldið við það, að hann sveif um
utan við líkamann. Og takið eftir því, að það var hann
sjálfur, en alls ekki hinn „vesæli svipur“ hr. Joads. Þarna
var hr. Gerhardi allur, með endurminningar, glettni og
skarpleik, með æfintýraþrá sína og ef til vill með löngun
sína í þessar fjórar konur. Hann ferðaðist um landið í
þessu ástandi til þess að heimsækja ýmsa kunningja og
gat fært sönnur á komu sína eftir á, og við annað tæki-
færi hitti hann einn vin sinn, sem hafði dáið um morg-
uninn, eftir holskurð, og saman svifu þeir til þess að sjá
líkama vinarins, — tveir „svipir“, líkir að öllu leyti nema
því, að annar þeirra var ennþá bundinn við jörðina.