Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 117
MORGUNN
111
fagnaðarhrifning færi um huga minn, það var eins og
raér yxi máttur og þróttur, eins og eitthvað í sál minni
■fengi næringu og styrk. Hann tók mig við hönd sér og
leiddi mig, eg fann einlægnina og ástúðina í sál hans gegn
u® handtakið, er seitlaði inn í hug minn, eg fann að með
honum var gott að vera.
Hann byrjaði samtalið með því að spyrja mig um
hvernig mér liði, og barst þá tal okkar að andláti dóttur
rninnar. Eg svaraði honum þannig, að eg væri farinn að
sætta sig við verðandi viðburðanna, eg væri fyrir mitt
leyti sannfærður um það, að Unni minni liði langtum bet-
ur nú en henni hefði getað liðið hér, þó að hún hefði feng-
að vera hér lengur. Hann samsinti því með mér og
roælti: „Þú mátt vera alveg sannfærður um það, að henni
líður vel, um það þurfum við ekki að efast, en segðu mér,
átti hún hvítan kjól?“ „Nei, það held eg ekki“, svaraði
eS. „ekki get eg munað eftir því“. „Ja, •— hún hefir ein-
hverntíma átt hvítan kjól og einhverntíma hefir falleg
rós eða blóm verið í barminum á honum“, svaraði hann
^ftur. Nú mundi eg alt í einu eftir því, að fermingarkjóll-
lun hennar hafði verið svona eins og hann lýsti, en gat
hess að búið væri að eyðileggja hann fyrir löngu. „Eg
hekti ekki Unni frá öðrum í sjón“, hélt hann áfram, en
t>essu næst lýsti hann henni svo nákvæmlega að útliti,
andlitsfalli, vaxtarlagi og öðru því, er sérkennandi var
^yrir hana, að ekki var um að villast; hver og einn, sem
Þekti hana, hlaut að kannast við hana af þessari sönnu og
nílkvæmu lýsingu. „En vegna þess minni eg þig á þetta“,
hélt hann áfram, „að með okkur er stúlka, sem lítur að
ehu leyti eins út og sú, sem eg hefi nú verið að lýsa fyr-
rr þér“.
Hann þrýsti hönd mína og mælti ennfremur: „Þú ert
þess meðvitandi að eg held í hönd þína, að eg geng hérna
^iegin við þig og leiði þig. Eins hefir þessi stúlka gengið
Vlð hægri hlið þína síðan við hittumst hér áðan, og þeg-
ar þú sagðist vera sannfærður um að henni liði vel, miklu