Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 83
MORGUNN
77
henni til að fullnægja þrá sinni eftir upphefð í samkvæm-
islífinu. Hún fór svo langt í stærilætis guðrækni sinni, að
^ún krafðist þess að alt þjónustufólk hennar sækti kirkju
hjá þjóðkirkju prestunum — engar aðrar kirkjur dugðu
' að minsta kosti á hverjum sunnudegi. Það var eitt af
skilyrðum fyrir því að það kæmist í vist hjá henni.
Hún þjáðist líka af innvortis sjúkdómi. Áður en eg
var fengin til hennar, hafði hún haft tvær hjúkrunar-
l'Onur. Þær höfðu verið stuttan tíma hjá henni hver eftir
aÖra, höfðu farið frá henni af því að þær þoldu ekki yfir-
drotnun hennar og óskynsamlega heimtufrekju. En ein-
hvernvegin tókst mér að koma mér saman við hana, og
eg var hjá henni þangað til hún dó. Það gerðist sex mán-
uðum eftir að eg var ráðin til að stunda hana.
Tveim vikum fyrir andlát hennar fékk hún að vita
að vonlaust væri um hana, og að hún mundi innan skamms
*^eyja. Það varð mér þá ljóst, að trúarákefð hennar og
guðrækni hafði ekki verið annað en yfirskin. Eg reyndi
að snúa hugsunum hennar að öðru lífi, og þá komst eg
að því að hún var algjörlega jafnvantrúuð á veruleik
Hamhaldstilverunnar eins og gallhörðustu efnishyggju-
menn.
„Enginn veit um það, að til sé nokkurt líf eftir dauð-
a«n“, sagði hún. „Það sem trúarbrögðin lcenna um fram-
haldslíf er ekkert annað en ágizkanir og ímyndanir. Yið
vitum ekkert annað en það, að dauðinn bindur enda á
hetta líf“.
Henni hafði fundist það eðlilegt að aðrir menn dæju,
°g það hafði ekki valdið neinum mótmælum frá hennar
halfu, en hitt fylti hana reiði að dauðinn ætti að koma til
hennar. Hvers vegna átti að heimta af henni að láta af
hendi lífið, og svifta hana öllu, sem hafði verið henni til
hæginda og ánægju?
í hennar augum var sá guð, sem hún hafði virzt
^ýfka af svo mikilli trúrækni í kirkjunni, ekki til. Þó að
hún hefði beðist svo mikið fyrir á mannamótum, hafði