Morgunn - 01.06.1936, Blaðsíða 131
MORGUNN
125
ÚrrœSiíJ.
A5 hinu leytinu hefi eg látið uppi þá skoð-
un áður, að æskilegt væri, að meira sam-
band væri milli lærðu læknanna og sálrænu lækninga-
mannanna. Eg hygg, að með góðum vilja frá hvorum-
tyeggju málsaðiljum mætti fá því framgengt. Mér þykir
nijög líklegt, að hver sæmilegur lækningamaður gæti feng-
einhvern lærðan lækni til þess að kynna sér sálrænt
starf sitt og gerast eftirlitsmaður með því og verndari
bess. Eg efast ekki um, að lærði læknirinn mundi með
beim hætti komast að mörgu, sem honum þætti hugnæmt,
°g gæti jafnvel haft frjógandi áhrif á lækningastarfsemi
hans sjálfs. Fyrir lækningamanninn væri það auðvitað
ómetanlegur styrkur að eiga með þssum hætti kost á sam-
vinnu við mann með þekkinguna. Eg skil það ekki, að í
borgum og þorpum yrði þetta ókleift. tJti í sveitum yrði
bað sjálfsagt stundum meiri örðugleikum bundið, en víða
ftiætti þó vafalaust koma því í lag. Með því ætti að vera
sæmilega vel fyrir það girt, sem landlæknir óttast svo
^ajög, að lækningatilraunir sálrænna manna valdi tjóni,
°& jafnframt væri komist hjá þeirri synd og svívirðing,
sjúkum mönnum sé meinað að leita sér heilsubótar með
beim eina hætti, sem hún kann stundum að vera fáanleg.
Eg
sé ekkert verulegt því til fyrirstöðu, að sálrænum
Jækningamönnum yrði gert að skyldu, að geta bent á slíka
samvinnu þeirra við lærða lækna, sem hér hefir verið
ttiinst á.
M Þessari deilu minni við landlækni er þá
Þessu sinni. Frá minni hálfu lýk-
sjálfsmorts ur henni með vinsemd, alveg eins fyrir
það, þó að mér skiljist svo, sem landlæknir
telji það illa farið, að eg skuli ekki enn hafa verið dæmdur
1 fangelsi. En mig langar til að bæta við þetta einni stuttri
sögu um sálræna lækningu, sem eg hefi haft afskifti af.
gæti sagt þær margar. Eg hefi meðal annars sjálfur
verið, með sálrænum hætti, hrifinn úr því, sem einhver
^afnkendasti læknir þessa lands taldi greipar dauðans,